(289) SAM69+, over visioenen en verrukkingen

Donderdag 1 oktober 2015

Dolk en geit

“In de herfst had ik altijd zo’n trekvogelgevoel. Nu niet meer. Als je er niet van overtuigd bent dat je daar moet zijn, hou je het niet vol. De woestijn zei me ‘donder maar op, het is klaar hier”.

Na twee decennia rondzwerven door de woestijn is het voor ontdekkingsreiziger Arita Baaijens voorbij. Het bestaan in de woestijn valt zwaar. In haar eentje zwerft zij als nomade door de zandvlakten van Egypte en Soedan. De ene helft van het jaar ploegt ze door zandduinen, de andere helft schrijft ze thuis boeken over haar trektochten en verdient ze geld om weer terug te keren. Keer op keer gaat zij terug. Maar Arita krijgt ruzie met woestijngidsen, haar kamelen bezwijken en zijzelf gaat er bijna ook ten onder. Van de ene op de andere dag is haar sprookje over. 

Herfst en trekvogelgevoel horen bij elkaar. Vocht in de lucht, Orion aan de hemel, kou aan de grond, volle maan, tekenen om weg van alles op zoek naar landschap en ruimte te gaan, waarin je kunt verdwijnen. Een aantrekkelijke gedachte.

Ik stel mij een sprookje over verrukkelijke nachten voor. Leven als een bedoeïen, dwars door gele woestijnen, langs aquamarijne oases en over gouden bergen. Overleven in uitgestrekt, verlaten land, dat als een palet oogt, waarop iedere kleur van zandgeel tot zalmroze voorkomt. Een kameel, een nomadenkamp, woestijngazellen die naar de horizon sprinten. Plotseling een oase met palmbomen en gekleurde waterbron. In de verte gouden rotsbergen, in mijn aangezicht mannen te paard, dolken aan hun riem.

Ik vind het niet zo vreemd dat een solo reizende dame op leeftijd niet langer door de woestijn rondtrekt. Toch kan ik een dergelijk avontuur wel waarderen. Ik fantaseer om bijvoorbeeld naar Oman te gaan. O man, dat lijkt me fantastisch. Oman staat bekend als een land dat het beste van twee werelden met elkaar verbindt. Romantiek uit het verleden, gekoppeld aan airco en cappuccino in een duizend-en-een sprookjeskamp midden in de woestijn. In zo’n kamp wil ik de manier van leven van een nomade ondergaan. Bij voorkeur in de herfst of winter, want dan is de temperatuur mild, dus uit te houden. 

Toch zal het me niet overal meevallen. In hoofdstad Muscat staat een van de grootste moskeeën ter wereld. Sultan Qaboos Grand Mosque is de trots van Oman, alleen niet toegankelijk voor niet-moslims zoals ik. Ik kan mijn schoenen aanhouden.

Muscat is het hart van het land, waar de souk op zijn beurt het hart van Muscat is. Ik kan er het symbool van Oman - een dolk - op de kop tikken, gebogen in de vorm van het land. Bij die koop moet ik wel afdingen, anders voelt de verkoper zich koning te rijk.

Reizen door Oman moet een verbazingwekkende ervaring zijn. Picknicken tussen Omani families bij een wadis, een oase omgeven door palmbomen. Wakker worden met een geit, die mijn tent binnenstapt. 

Ik wil de rol van Arita Baaijens voor een keertje van haar overnemen.