Bruisend Brazilië in vierkwartsmaat (22)

19 januari 2017 - Paraty, Brazilië

Een tocht met schoener Netuno I is aangename verpozing. Onder zeil op het water is de warmte beter te verdragen dan de verzengende hitte op het land. We stappen niet als enigen aan boord, dan hadden we een privéboot moeten regelen. Die zijn er ruimschoots, de ene schipper probeert zijn schuit nog meer op te poetsen en aan te prijzen dan de andere. Als een 25-tal passagiers is ingestapt, maakt onze kapitein zijn trossen los. We varen uit. Doen we Ilha Grande aan, eiland vooral bekend om prachtige stranden?

Vooralsnog blijft onze bestemming ongewis. Met andere schepen trekken we ons spoor door blauw water, dat verleidelijk om ons heen ligt. Bij vier eilanden zullen we aanleggen, met gelegenheid tot zwemmen, snorkelen of aan land gaan. Van jong tot oud reist mee op onze boot, maar er zijn weinigen die zo kunnen zwemmen als wij, de twee Hollanders. Niet iedereen gaat te water. Zij die dat wel doen, gebruiken een staaf van schuimrubber van ongeveer twee meter, die zij om hun hals, middel of onder hun oksels wikkelen. Ook een manier om je drijfvermogen in het zilt van de oceaan op te krikken. Slechts een enkeling doet snorkelpogingen, zoals Erna die met Great Barrier Rif-ervaring niet echt onder de indruk raakt.

In Baía de Paraty miegelt het van de eilandjes. Onder het ronkende geluid van de bootmotor vertelt een vrouwelijk bemanningslid bij welke we aanleggen. Voor ons is dat moeilijk te verstaan, bovendien vinden we het belangrijker om te weten wat we voor lekkers in de vorm van een hapje eten met drinken kunnen bestellen. Dat lukt. We zien bemanningsleden in het vooronder, waar de keuken huist, zich in het zweet werken. De kaptein blijft zwijgend achter zijn stuur op zijn kruk zitten, zegt weinig, houdt alles in de gaten. Zijn passagiers doen zich te goed aan het bestelde voedsel.

Je kunt niet alles hebben, ik heb het vaker gezegd. Onder het eten denkend aan ‘Ilha Grande’, zou je willen dat we langer in de buurt blijven rondzwerven. Prachtige stranden doemen voor je ogen op, je kunt heerlijk wandelen, waar wij helaas geen tijd voor hebben. De blauwe zee aan de Atlantische kust van Brazilië heeft stranden van zand dat zo fijn is als meel. In de jungle op het eiland verstoppen aapjes zich in hoge bomen.

Ik kan mij goed voorstellen dat Ilha Grande lange tijd werd geschuwd. Ooit was het namelijk een territorium van piraten en in de eerste helft van de 20e eeuw een leprakolonie. Bepaald geen ideale reputatie, te meer daar het daarna ook nog een soort Robbeneiland, Alcatraz of Guantanamo Bay werd. Als gevangeniseiland ingericht om de zwaarste criminelen van Brazilië vast te zetten.

Het autoloze eiland is in 1502 bij toeval door de Portugees André Gonsalves ontdekt. Na Portugezen heersen Spanjaarden en vervolgens Nederlanders er. Vooral wij hebben duidelijke sporen nagelaten. Het schijnt zo te zijn dat op Ilha Grande nog altijd vrij veel gebruinde Brazilianen met blonde haren en blauwe ogen wonen. 

(wordt vervolgd)

1 Reactie

  1. Cor Kluijtmans:
    1 maart 2017
    Mooi verhaal over Ilja Grande dat jullie in al zijn pracht als kindertjes voor de gesloten koektrommel aan je voorbij moesten laten gaan. Ik heb nog iets geleerd, ik kende het werkwoord miegelen helemaal niet. Even opzoeken en ik ben weer wat wijzer.