Langs Pueblos Blancos naar Jerez (1)

De tweede etappe van onze winterse ‘Ronde van Andalusië’ bedraagt 125 kilometer. Van Ronda koersen we door het groen van ‘Parque Natural Sierra de Grazalema’ langs Grazalema, Benamahoma en El Bosque via Arcos de la Frontera naar Jerez de la Frontera. Onze reiswijzer boodschapt dat de route dwars door een landschap met de mooiste witte dorpen voert. We zullen ogen en oren tekort komen, cliché-voorspelling die de waarheid voor de helft geweld aandoet. Het panoramische heuvellandschap oogt prachtig, de stilte is daarentegen oorverdovend. Rijdend langs roestige stammen van geschilde kurkeiken ontvalt ons louter een enkel opgetogen, geen onvertogen woord.

Omdat we maar één nacht in Hotel Jerez&Spa voor de boeg hebben, kiezen we niet voor de aanbevolen mogelijkheid via Gibraltar. Te lange autorit, oordelen we. Doen we aan het slot van onze trip nog.

Grazalema is onder de ‘witte dorpen’ een van de grootste. Witgekalkte huizen van ongeveer 2.200 inwoners steken scherp af tegen ruige natuur en strak blauwe hemel. Het dorp stamt uit de Moorse tijd. Tussen de berghelling lopen steile, met kinderkopjes bedekte straatjes. Vroeger werd er veel geld verdiend met de textielindustrie, verklaring voor de ruime huizen, diverse kerken en kapelletjes. De ligging van Grazalema is fraai, hoewel het in de winter slecht bereikbaar is. Op achthonderd meter hoogte valt vaak veel sneeuw. Tot ons grote genoegen treffen wij ‘zomerse’ omstandigheden. Achter het dorp reiken vijftienhonderd meter hoge bergpieken naar een onbewolkte hemel.

Parque Natural Sierra de Grazalema is spectaculair, pure natuur van Andalusië. Het bergachtige gebied met vergezichten en miradors maakt de rit erdoorheen tot een aangenaam avontuur. Onder de schattige dorpjes - Pueblos Blancos - komen we ook de grappig verwarrende naam Zahara de las Sierra tegen. Vanuit dit mooiste dorpje op de berghelling naast een helder blauw meer zijn lange wandeltochten mogelijk. Via een stevige klim kun je er het Moorse kasteel bezoeken, met als beloning een weids uitzicht. Wij hebben daar tot onze spijt echter geen tijd voor en trekken met eigen gemobiliseerd vervoer ons eigen vervolgspoor.

Arcos de la Frontera is een beroemde parel, startplaats van de ‘Ruta del Pueblos Blancos’, de autoroute langs de witte dorpen in provincie Cádiz. Dit bergdorp ligt op een heuvel, gedrapeerd in een golvend landschap, waarin witgekalkte huizen in de Spaanse zon schitteren. Het pittoreske stadje stopt abrupt bovenop een bijna honderd meter hoge klif, waardoor een dramatisch uiterlijk ontstaat. Zo’n ligging hebben we ook eens in Anavatos aangetroffen, het Griekse dorpje waaraan een dramatisch verhaal kleeft. In het vruchtbare dal van Arcos, aan de voet van een kalkstenen rotswand, slingert de rivier de Guadalete zich als een beschermend lint om het plaatsje heen.

De eerste tekenen van beschaving stammen uit de prehistorie. Arcos dankt schoonheid en structuur aan de Moren, die hier lange tijd overheersten. In de strijd tussen moslims en christenen vormt het strategisch bolwerk de grens tussen de religieuze partijen, vandaar de toevoeging in de stadsnaam. Het oude 15e eeuwse kasteel, Basilica Santa María en Iglesia de San Pedro bepalen een herkenbaar silhouet.

(wordt vervolgd)