PS kraakt een voet(bal)noot (4)

Nondedju, wat worden die Rode Duivels opgehemeld. Op EK2016 niet bij de eerste vier eindigen, zou een fiasco betekenen. Ze worden zelfs tot favoriet voor de titel gebombardeerd. Niet door mij. Titelkandidaten zijn veelal standaard, zij heten traditioneel Duitsland, Frankrijk - ditmaal thuisland - of Spanje. België? Engeland? Ga heen, va-t’en, go away! B(r)exit.

Vanwege het spelen in eigen land geef ik de Franse haantjes de meeste kans, hoewel dat voor ‘Les Bleus’ - mijn lievelingskleur - niet voor het eerst zou zijn. Eens treft zo’n voordeel zijn einde. De Fransen hun Waterloo offreren is onze Oosterburen een doel(punt) op zich. Duitsland heeft een cv vol victories, van Keulen tot Parijs, beide steden vol cultuur en soms vol violence.

Gisteren heb ik de eerste helft van onze zuiderburen aanschouwd. Tegen Italië, een sluipende titelkandidaat, ook niet voor het eerst. De Azurri namen op schitterende wijze een 1-0 voorsprong en ik wist genoeg. Dat redden die gecombineerde Vlamingen en Walen niet, dat noem ik de ‘pottenbak ingaan’. Zelf dook ik m’n bed in en vanochtend bevestigt TT mijn gelijk: 2-0. Graçias mister Pellè. Met de Italiaanse hoofdletter I voor ogen zag ik de minder artistieke, maar hartstochtelijk strijdende Ieren tegen de Zweden met indianenopperhoofd Ibrahimovic voor hun kansen strijden. Lang op verdiende 1-0 voorsprong - dat had 2 tot 3-0 móeten zijn - en dan toch nog de winst uit handen geven. Dat vraagt om revanche.

Ierland bevat sowieso mooie herinneringen. Het glooiende zuidwesten met mediterraan klimaat, stille weggetjes, fraaie natuur en aardige bewoners. Kleurrijke huisjes stemmen mij nog altijd vrolijk, zo ook de lokroep van dolfijn Fungie in de baai van Dingle. Aan buurland België bewaar ik trouwens ook herinneringen, van stokbrood verdienen in Leuven tot kerstviering met Erna in Brussel. Een voorhene, vurige escapade met veeltalige Vlaamse Hilde levert nog altijd gemengde gevoelens op. 

België was en is een land om doorheen te scheuren, toentertijd bij voorkeur in mijn knalrode bolide die niet voor niets het naambordje ‘Scirocco’ droeg. Dat waren andere tijden dan op de fiets door County Cork en County Kerry, rustieke Ierse domeinen, waar het bier minstens zo goed smaakt.

Komende zaterdag ontmoeten België en Ierland elkaar. De Ieren voelen zich nog volop in de strijd om hun poule dóór te komen, voor de Belgen wordt het erop of eronder. Ik vermoed het laatste, want de McGuinness-drinkers vertonen meer eenheid dan de Duvels, Loburgjes, Palmpjes en Hoegaardens door elkaar. Technisch minder begaafd, maar met vechtlust en doorzettingsvermogen weten de Ieren de Belgen met een gelijkspel van zich af te houden.

Dat Italië en Ierland de nummers één en twee in hun poule worden, is mijn verwachting. Dat Ibrahimovic c.s. vierde worden, biedt de Belgen nog zicht op vervolg in het toernooi. De Europese titel kan echter onmogelijk in Brussel terechtkomen. Daarvoor is meer nodig dan het bijeenrapen van een gezelschap goede voetballers, al heeft een deel een roodwit Amsterdams verleden. Of misschien wel juist daaróm.