PS kraakt een voet(bal)noot (22)

Om eerlijk te zijn: ik ben nooit fan geweest van Arjen Robben. 

Om eerlijk te blijven: dat joch heeft wonderschone doelpunten gemaakt, daar schort het niet aan.

In alle eerlijkheid: ik heb een hekel aan dat manneke. 

Ik zal proberen mijn gevoel uit te leggen, het mijne tegenover de rest van Nederland.

‘DAT WAS HET DAN’, kopt AD-bijlage ‘Sportwereld’ in blokletters. DWHD, de wereld hobbelt door. Zoals duimen dik te verwachten viel tegen Zweden het doek voor Oranje. De laatste interland van ‘sterspeler’ Arjen Robben, die met twee treffers in stijl afscheid nam, aldus de krant.

‘Schittering in somber slotstuk’ allitereert de vermakelijke voetbalverslaggever in zijn verhaal. De kop boven zijn artikel neemt met een charmante chapeau zijn petje af voor het kaalgeschoren kereltje: ‘Aanvoerder Arjen Robben toont nog één keer zijn klasse, op de avond dat het Nederlands elftal definitief WK-deelname verspeelt’.

'Zindering, ontroering, ijdele hoop, ergernis, weemoed, ontnuchtering', ik blijf nog even citeren. 'Die weergaloze uithaal in de veertigste minuut, zo ziedend hard, zo technisch perfect, heerlijk afdraaiend richting de bovenhoek. De uitbarsting van verbetenheid die volgt bij Robben, woest brullend aan de zijlijn' …

Abnormaal gedrag, zoeft ziedend hard door mijn zuurstofbanen. Dwaze dikdoenerij van een dribbelaar plus misplaatste mijmeringen van ene Mossou tarten elk gezond verstand. “Doe es effe normaal, man”, zou ik een evenmin door mij geadoreerde MP Mark willen aanhalen. Die ‘uithaal in de bovenhoek’ (?) van Robben was prima, maar had ook op de paal kunnen ploffen. Neem zijn penalty, paniekpoging tot een ‘Panenka', die per abuis, in ieder geval puur toevallig de keeper passeert. Niks ziedend, niks technisch perfect, gewoon een pover probeersel, waarop de Zweedse goalie stijlvol snoekduikt en struikelt. Zoals zijn Scandinavische soortgenoten de hele avond subliem stuntelen en schutteren. Daar hoor je vrijwel niemand over.

Oranje met zijn ‘wereldster’ als ‘wonderkind’ wint met niet minder dan 2-0 (!) van een sober samenraapsel uit Zweden. Een stuntploeg die op het WK 2018 in Rusland evenmin aan de start zal staan. Let maar op.

Maar terug naar mijn gevoelens over de ‘zeldzame Nederlandse voetballer die een WK had verdiend’. Mossou zit te veel met zijn mind in Moskou. Robben had niet alleen een WK voor zichzelf, maar voor ons hele land verdiend, wanneer hij tegen Spanje ziedend hard had gescoord. Zijn pijnlijke misser van toen staat nog steeds op mijn netvlies. Alleen voor de keeper en toch …

Maar het meest op mijn netvlies staan zijn schijnbewegingen, die immer en altijd hetzelfde patroon vertonen. Van rechts met links naar binnen dribbelen en krullend uithalen, in den beginne de nodige keren gelukt, nadien veelvuldiger niet. Bovendien hekel ik het misbaar van het buitelend brekebeentje, als hij - twee armen in V-vorm ten hemel geheven - om hulp van de scheidsrechter jankt. Wat een slap ventje was het, dat ‘manneke van glas’. Voor hem is het goed dat ik nooit bondscoach was. Ik zou hem meteen hebben ingeruild, niet meer opgeroepen.

En Mossou? Ach, mijn tweeweeks proefabonnement op het AD loopt binnenkort af …