Samuel in San Siro, Mazzola in Meazza

Op zaterdag 4 november 2017 schijnt het zonnetje in Milaan. Vol bewondering staar ik naar de contouren van Stadion San Siro. Een elftal machtige torens draagt de enorme overkapping boven de lege tribunes. Het stadion is morgen uitverkocht voor het duel tussen Internazionale en Torino. Ruim tachtigduizend fans in kuipstoeltjes schreeuwen dan hun kelen schor. De imposante betonkolos, ook wel ‘Giuseppe Meazza’-stadion genoemd, thuisbasis van Inter en AC Milan, is eigendom van de stad Milaan. Blauw-zwart en rood-zwart spelen hier om de week hun thuiswedstrijd.

In het museum roepen shirts en schoenen beelden uit mijn actieve voetbaltijd van ruim een halve eeuw geleden op. Toen vonkte Europa Cup-voetbal van begin tot eind als de beste Hitchcock-film. Ik proef die adembenemende periode weer in de catacomben en kleedkamers. In de lange spelerstunnel weerklinken schoennoppen op het noppentapijt. Jaloers zet ik voet op het veld, dat anders dan vroeger niet voor een biljartlaken onderdoet. Een waakzame suppoost fluit me terug naar de betonnen ring. Hij grijnst mij met opgestoken hand van de mat af. Rode kaart voor Samuel. Ik vraag de man-met-pet naar de Europa Cups van de Italiaanse topclubs uit Milaan, naar de bekers met grote oren die ik hier niet kan vinden. Niet ver van het stadion beschikt AC Milan over ‘Casa Milan’ om de rossonero-dream uit te stralen, accommodatie waar de blauw-zwarte concurrent jaloers op is.

Op zondag 5 november 2017 regent het de ganse dag pijpenstelen. Flink balen, want onze vlucht naar huis vertrekt pas in de late avond. Een dag doorbrengen in Milaan in de regen is miserabel. Had ik maar een kaartje om de zondagmiddag in San Siro door te komen. Wist ik alles van tevoren, was ik bovendien naar de 75-ste verjaardag van Inter-held Alessandro Mazzola gegaan, zoon van Valentino Mazzola, geboren op 8 november 1942. In Turijn, maar hij voetbalt zijn hele leven voor Internazionale Milaan. 

Precies veertig jaar geleden hangt de beroemde navolger van zijn vader - ook voetballer, maar van AC Torino - zijn voetbalschoenen aan de wilgen. Papa Mazzola verongelukt op 4 mei 1949 in een vliegramp, waarbij het hele team van Turijn omkomt. Mazzola jr. blijft zijn hele leven om dit vroege verlies van zijn vader treuren. Slechts de schoonheid van schilderkunst kan zijn altijd aanwezige verdriet enigszins verdrijven. Hij verdiept zich als liefhebber in het werk van meesters als Leonardo da Vinci en Michelangelo.

Sandro Mazzola, erfelijk belast met net zo’n kopstoot als zijn vader, raakt bij Inter Milaan in beeld door zijn begeerte naar de bal. De druk op zijn schouders is hoog, omdat hij minstens zo goed moet worden als zijn vader. Door diens goede naam en reputatie lijkt Sandro het aanvankelijk niet waar te kunnen maken. De coach van Inter, de beroemde Helenio Herrera, houdt echter vertrouwen in hem, waardoor hij zich in stadion San Siro thuis gaat voelen. Vrienden en fans noemen hem liefkozend Sandrino, wetend dat een losgebroken Mazzola met kracht en snelheid elke defensie aan flarden speelt. Wanneer hun favoriet mikt, is het raak, telkens opnieuw, met voeten én hoofd. De Schotse pers noemt hem de ‘Killer’, de Engelse Daily Express ‘Executioner’.

Uit de jaren zestig van de vorige eeuw herinner ik mij beul en afmaker Sandro Mazzola als dé vedette van Internazionale. Met zijn trainer ontwikkelt hij het verdedigende catenaccio, waarmee zij de wereld veroveren. In 1964 zet Inter het onverslaanbare Real Madrid uit Spanje in de finale van Europa Cup 1 met 3-1 opzij. Sandro Mazzola treft tweemaal doel. Het tijdperk van beroemdheden als Alfredo Di Stéfano en Ferenç Puskás is na hun nederlaag voorbij, dat van Mazzola staat op het punt van beginnen. Met zijn ploeg wint hij een jaar later opnieuw Europa Cup 1. Nu wordt in het eigen San Siro voor 85.000 toeschouwers het Portugese Benfica in de finale met 1-0 verslagen.

Aan het einde van zijn loopbaan weigert Sandro Mazzola een zeer lucratieve transfer naar Juventus. Hij wilde nooit voor een andere club dan zijn Inter uitkomen. Dat is clubtrouw, die mij aanspreekt. Voor toekomstig ‘Casa Inter’ hoop ik dat de Cups met de grote oren er nog zijn.

Voor de liefhebbers:

Sandro Mazzola speelt 418 competitiewedstrijden voor Inter, waarin hij 116 keer doel treft. Hij komt in zeventig interlands voor de Squadra Azzura uit en scoort daarin 22 goals. Voor zijn land Italië trekt hij het blauwe shirt aan tijdens drie WK’s - 1966, 1970, 1974 - en in 1968 één keer op een EK.

Zijn erelijst is groots. Vier keer landskampioen van Italië, twee keer winnaar van Europa Cup 1, twee keer van de Wereldbeker voor clubs (tegen het Argentijnse Independiente), een keer van het EK met Italië (in 1968) en één keer tweede op het WK met Italië (in 1970 tegen Brazilië, 4-1 verlies in het Aztekenstadion in Mexico City). Noemenswaardig zijn ook twee door Mazzola met Inter verloren finales van Europa Cup 1, in 1967 tegen Celtic en in 1972 tegen Ajax.