Terugblik op fietstocht naar Frankrijk (deel 12)

Hoewel Charleville met een grote verscheidenheid aan monumenten aantrekkelijk is, het karakter middeleeuws en vooral de renaissancestijl de boventoon voert, probeer ik in de vroege ochtend de uitgang naar het noorden te vinden. Givet beheerst mijn bovenkamer, moet haalbaar zijn, wie weet zelfs het Belgische Dinant. Aan eeuwenoude poëzie heb ik geen behoefte, mijn inspiratie haal ik nu niet uit het marionettenfestival of de geschiedenis van deze stad met poppentheater. Maar ja, welke richting is mijn juiste. Vraag het de Fransman niet, hij fietst amper.

"La voie verte"?

De een wijst die kant op, de ander precies tegengesteld. Ik weet waar de Maas naartoe stroomt en volg mijn eigen richtinggevoel.

Denkend aan de Ardennen, komt vanzelf Rimbaud naar boven, de dichter met de ‘zolen van wind’. Denkend aan de Maas, die het Ardenner massief doorkruist, ontmoet ik een landschap met verschillende gezichten. In de verscheidenheid van de Ardennen, waarin everzwijnen leven en industrie is te vinden, ontdek ik toch een paradijs op aarde. Grote plateaus strekken zich uit tot voorbij de horizon. De rivier zelf lijkt niet tevreden. Hij kronkelt zich in allerlei bochten om zijn weg tussen donker getinte rotsen door te vinden.

Het fietspad van de voie verte Trans-Ardennen kronkelt langs de Maas mee en biedt prachtige vergezichten. Rust en ruimte doen mij rampzalige pech-onderweg - lekke band nog voor ik Charleville heb verlaten - rap vergeten, hoewel vettig besmeurde handen me blijven irriteren. Het redelijk nieuwe fietspad is een van de mooiste van Frankrijk, aangelegd over het voormalige jaagpad langs de Maas. Het loopt van Sedan en Charleville-Mézières over honderdtwintig kilometer naar de Belgische grens bij Givet tot aan Remilly-Aillicourt. Het pad maakt deel uit van het grote Europese project langs de Maas, waardoor het mogelijk wordt om van de bronnen van de Maas in de Haute-Marne bij Langres tot aan de monding van de Maas in de Noordzee bij Rotterdam te fietsen.

Opnieuw besef ik dat elk voordeel z’n nadeel heb. Rust en ruimte in het voorseizoen: ja! Kopje koffie of een andere versterking ergens onderweg: neen!!! Als zich al een uitspanning aandient, is hij gesloten. Ergens mijn handen wassen lukt evenmin, hoewel dat zinloos is. Op m’n gemak zoevend langs de Maas tref ik opnieuw een ‘pneu plat’. Geluk bij dit ongeluk is dat het wéér mijn voorband betreft. Een langs racende wielrenner vraagt of hij kan helpen, maar ik schud mijn hoofd. 

“Non, non, merci bien”. 

Wat heb ik toch veel bagagetassen bij me …

Givet blijkt verder weg dan ik dacht. Op een bordje kom ik Hièrges tegen, het dorpje dat iets van de rivier verwijderd ligt. Daar hebben we ooit een weekje een huisje gehuurd. Goh, hoe lang is dat geleden? Toen waren we met de auto, ander verhaal dan op de fiets. Givet ligt in het uiterste noorden van de regio Champagne-Ardenne, daar waar de Maas Frankrijk verlaat en België binnenstroomt. Historisch gezien behoort het deel van Frankrijk, waarin Givet ligt, eerder tot België dan tot Frankrijk. Het is dan ook een van de weinige plaatsen in Frankrijk waar geen Frans, maar Waals wordt gesproken. In 1699 is Givet - in het Waals ‘Djivet’ - tijdens het verdrag van Rijsel aan Frankrijk toegewezen.

Enkele woorden Waals behoren tot mijn vocabulaire - ik werkte korte tijd in Wallonië -, maar om daarom in Givet te blijven hangen, waar geen treinstation is? Ik wil zo snel mogelijk naar huis en fiets dus nog een stukje door, Belgenland in. Krek op de Frans-Belgische grens kan ik mijn leeggeraakte bidons laten vullen. Een echtpaar staat met hun kind in de tuin. Moeder heeft een plastic flesje met bronwater in haar handen.

“Hier, neemt u deze maar vast. U zult wel dorst hebben. Hij is nog niet geopend”.

Haar man pakt de bidons van mijn fiets.

“Ik ken dat, u bent gedehydreerd, daar gaan we wat aan doen”.

Heerlijk toch, zulke meelevende mensen. Dan maakt de landsaard niet uit.