(106) SAM69+, over spanning en ontspanning

Woensdag 1 april 2015

In voor- met tegenspoed

De serie van 105 dagelijkse verhalen in vijfhonderd woorden hakt er behoorlijk in. Ik laat mij de pies niet lauw maken, knijp er plots tussenuit. Een mij bekende ‘deerne’ – zie (105) SAM69+ - randt aan me. Linde mailt dat zij mijn verhaal over haar Ardennen heeft gelezen. Hoe verrassend mensen mij traceren. Wat bezielt het meiske tot haar vreemde gang naar een bejaarde? Enfin, Chaplin en Picasso waren bejaarder. Ook bedaarder?

Linde woont bescheiden in een huisje achter de kluizenaarskapel van Torgny. Al jarenlang in haar eentje, in het zuidelijkste puntje van haar geboorteland. Haar e-mail ademt berusting. “Het wordt hier mooier en mooier, echt een rustgevende plek, spiritueel”.

Ik mail terug dat ik niet spiritueel ben, wel wil ‘ontstressen’.

“Kom hierheen, dan glijdt spanning vanzelf van je schouders. Ik wil je zien, heb je enorm gemist. Daar kwam ik achter toen ik je verliet. Een tijdje later heb ik gezocht en gezocht, maar ik kon je niet vinden. Hoorde toen via via dat je een nieuwe vriendin had”.

Die Linde toch, ze maakt wat los. Wat is gelukt, waar ligt voorspoed voor het oprapen? Limmen is Limmen, ludiek op haar eigen manier, niet spiritueel. Met Erna heb ik het naar mijn zin, kan het prima met haar vinden. De Ardennen dringen zich niet op, al is het een schitterende bestemming. Wat bezielt Linde? Ík ben niet bij háár weggegaan. Zíj keerde onverwacht naar háár eerste liefde terug. Voor korte duur. Niet gelukt en ze verloor alle vertrouwen. Behalve in mij, zonder dat ik dat ooit heb beseft. Tót dat e-mailtje van gisteren. Geluk dat ik mijn verhaal vroegtijdig op mijn blog plaats. Geluk dat zij het rap ontdekt, meteen van zich laat horen. Geluk dat ik razendsnel met Thalys en taxi naar Torgny kan stuiven. Wat is gelukt?

Wat ik bij me heb, is mijn trouwe laptop. Kan ik mijn SAM69+-verhalen vervolgen. Zodoende kan Erna een oogje op mijn avontuurlijke vertrek houden. Jammer dat mijn fiets niet mee mocht in de trein. Die heb ik - pijn in mijn hart - op het perron moeten achterlaten. Eeuwig zonde. Wat is gelukt? Allez, ik vind het toch te koud om fietstochten te maken, zeker in de Ardennen. Die tijd komt wel. Eerst tot rust komen, ontstressen. Zomaar een keer vijfhonderd woorden overslaan.

Linde leeft op het ritme van rustige dagen die voorbij kabbelen. In vele jaren heeft ze het dorpje Torgny zien veranderen. Toch onderhoudt ze haar aangename contacten met de mensen van ‘La Grappe d’Or’, waar zij steevast iedere zondag met smaak tafelt. Op de dag van vandaag schuif ik bij haar genot aan.

“Alles is hier moderner geworden, en duurzamer. Het dorpshart is gelukkig onaangeroerd. Ik mis alleen de buurtwinkeltjes die zijn verdwenen. Mijn buurtjes steken af en toe een handje toe. Nee, ik kom niets tekort”.

Limmer buurtjes trekken aan mijn goesting voorbij. Het is woensdag. Erna geniet haar vrije dag.

“Mijn leven is hier. Duurzaam met jou!”.