(151) SAM69+, over burgemeester met jeugdig elan

Zaterdag 16 mei 2015

Geen zoete broodjes

Als ‘Socratische’ uitnodiging valt een handgeadresseerde brief van mijn gemeente, ondertekend door de burgemeester, op mijn deurmat. Uitnodiging voor een congres: ‘Jongeren ontmoeten Ouderen’. De eerste alinea is nieuwsgierig:

‘Vraagt u zich wel eens af wat de jeugd van tegenwoordig zoal bezighoudt?’

‘Bent u benieuwd naar wat onze kinderen op de dag van vandaag op school leren?’

‘Zou u eens een kijkje willen nemen in de klas?’

Dat kan, stelt mijn manse burgemeester. Hij wijst mij met veel plezier op een bijzonder leuk initiatief van de leerlingen van 3 Mavo van het Jac. P. Thijsse-college. Op woensdag 24 juni 2015 organiseren zij het congres, waarvoor ik van harte ben uitgenodigd. De burgemeester juicht het project toe. Hij ziet het als een unieke gelegenheid om jong en oud met elkaar in contact te brengen. Hij is dan ook best een beetje trots dat in onze gemeente de jeugd een dergelijk initiatief ontplooit. Volgens hem kunnen zij – de jeugd – er een groot succes van maken. Hij besluit zijn epistel met ‘Uiteraard ben ik zelf ook van de partij! Graag tot ziens op woensdag 24 juni’.

Uit de begeleidende brief van het Jac. P. Thijsse begrijp ik dat de dag ‘Jongeren ontmoeten Ouderen’ voor de negende keer plaatsvindt. De leerlingen van 3 Mavo ontvangen in hun school ongeveer honderd gasten, om te beginnen met koffie en gebak. Zij bieden vijftien workshops aan, een lunch en na de thee of koffie een quiz met teams van gasten en leerlingen. Inschrijven voor het congres kan via een bijgevoegd aanmeldingsformulier, dat in volgorde van binnenkomst zal worden verwerkt.

Negende keer. Ik ben 69, nooit eerder uitgenodigd. Is het een eer? Ik lig wakker van de uitdaging. Zal ik mij aanmelden? Ik zie de leerlingen – hoe jong zijn zij: 14, 15, 16 jaar? - drie, vier breed op het fietspad op mij afkomen, geen banddikte ruimte gevend, mij op mijn zadel vol initiatief de berm in dwingend. Nog najoelen ook, elke schooldag opnieuw. De jeugd van tegenwoordig. Ze strooit lege blikjes, lege plastic flesjes, lege snack- en snoepverpakkingen, zelfs volle lunchpakketjes in diezelfde berm uit. Verwerkt zij deze thema’s in het initiatiefrijke programma?

Ik loop de bijlage met ‘Beschrijving workshops’ langs. Rondleiding door schoolgebouw -  Bewegen - Cadeaudoosje met charme - WO II-lezing rond Castricum – GPS-groep – Uiterlijke verzorging – Spelletjes – Natuurkunde op de computer – Facebook – Het Groot JPT-dictee – Hedendaagse poëzie – Socratisch gesprek – DNA – Workshop Escher – Workshop scheikunde – Koken, tapas. Zestien op een rij, rekenen en spelling zitten er niet tussen.

Nog niet eens zo heel lang geleden zeg ik mijn burgemeester recht in zijn gezicht dat ‘het tussen ons nooit meer goed komt’. In een klachtenprocedure heeft hij mij vernederd, drie gemeentelijke lakeien aan zijn zijde. De onafhankelijke commissie van drie juristen stelt mij volledig in het gelijk. Nóg wil de man van twee meter – een kop groter dan ik - niet buigen.

Stel dat ik tijdens de lunch naast hem kom te zitten. “Nooit van mijn leven”, besluit ik.