(163) SAM69+, over een eiland dat voluit verrast

Donderdag 28 mei 2015

Postzegels parkeren

Lanzarote komt relaxed op ons over. Onze verblijfplaats in het zuidwesten - Playa Limones - is beslist niet overbevolkt. We vermoeden dat ons bungalowpark nog niet voor de helft is gevuld, wat betekent dat ons eigen ruime terras tussen hagelwitte blokkendoosjes en kleurrijke aanplant een oase van rust voorstelt. Die stilte heerst ook bij het zwembad, drie ronde poelen die ’s avonds fraai zijn verlicht. De ruimte waar wifi gratis is - bibliotheek annex ontmoetingsplek - is ieder moment van de dag gemoedelijk. Aldaar samenzijn vraagt om het betere fluisterwerk, waar dat niet verplicht is. Een soort stiltecompartiment, hoewel de wifi-verbinding - traag tot geen - luide noodkreten vergt.

De enige plaats die wij als druk-druk-druk inschatten - hoofdstad Arrecife daargelaten - is het uitgedijde Puerto del Carmen. De kilometerslange boulevard huisvest de ene na de andere tegenstrever op het gebied van food, non-food, kleding, souvenirs, auto- en fietsverhuur, bijouterieën en wat dies meer zij. Zoeken wij een muziekwinkel voor een cd met Canarische muziek, ligt zo’n ‘FreeRecordShop’ helaas niet op elke hoek voor het oprapen. Toch ventileert ook ‘Carmens Haven’ de gemoedelijke uitstraling die hartje zomer zonder twijfel anders is.

In Arrecife rijden we per huurauto aan het enige flatgebouw - zeventien hoog - voorbij. “Prachtig uitzicht op de top”, volgens onze hostess, die we op haar blauwe ogen geloven. Probeer je auto alleen maar eens op een geschikt plekje te parkeren. Wanneer je op het dak van een Twin Tower in New York hebt gestaan … tel je in Arrecife tot tien en rijd vervolgens door.

In een van de souvenirwinkels langs ‘onze’ boulevard kopen we wat ansichtkaarten. De ‘prinses’ achter de counter is bereid ons te helpen. Op de vraag om postzegels frummelt ze wat en stopt er een stuk of veertig in het zakje dat voor de kaarten is bestemd. De kaarten legt ze terzijde. Erna is alert en vraagt wat haar bedoeling is. Ongemotiveerd neemt zij de zegels terug en verstrekt vier ansichten met acht postzegels. Dat ontdekken we als we later kaarten schrijven en zegels plakken. Vier  postzegels van het merk Swiss teveel. Teveel van het niet-goede.

Aan de receptie van ons verblijf vragen we of we onze kaarten kunnen posten. Dat kan volgens de vriendelijke receptionist, “maar niet die van Swiss-post”. Het blijkt een privaat postbedrijf met eigen zegels en eigen postverzending. “Ik wens geen klachten en verkoop die zegels niet. Wel die van de Spaanse post, die is betrouwbaar”. Ik ben blij de man gesproken te hebben en koop vier betrouwbare zegels, die ik over de Swiss-exemplaren heen plak. Als ik de kaarten in de brievenbus werp, loop ik naar de winkel van de slaperige prinses. “Deze vier gekochte zegels wil ik niet. Graag mijn centjes terug, por favor”. Ze kijkt me aan of een vulkaan op uitbarsten staat. Ze wil eigenlijk ‘nee, doen we niet aan’ zeggen, maar kiest eieren voor haar zegels. Had ze er maar niet acht voor de prijs van vier moeten leveren. Mijn mazzeltje.