(164) SAM69+, over uitzicht op ‘De Bevallige’

Vrijdag 29 mei 2015

Rond risico

Op het noordpuntje van Lanzarote ligt de ‘Mirador del Rio’. Architectuur en landschap zijn ook hier zeer goed op elkaar afgestemd. Dat is aan de alom op het eiland aanwezige, invloedrijke, visionaire Cesar Manrique te danken. Zijn huis en museum hebben we bewonderd met ‘ah’s’  en ‘oh’s’, zoals vele anderen met ons. De Mirador del Rio vertoont treffende gelijkenis.

Om er te komen moet je een ingang in de vorm van een cyclopenoog binnenstappen. Dan kom je in een witte, gewelfde tunnel, die naar een grote ruimte leidt. De cafetaria. Na de bescheiden entree is het een sensationele belevenis om de met licht overgoten gangen en ruimten te betreden. We slaan het gebruikelijke kopje koffie over, want we willen naar buiten, kijken wat daar te zien valt. 

Die ervaring is zo mogelijk nog overweldigender. Op bijna vijfhonderd meter boven de oceaan staand zien we in de diepte de zoutpannen van El Rio. Met de pasteltinten in het overdadige zonlicht is het net of er een make-up-doos in de diepte ligt. Dan moet het mooiste nog onder ogen komen. De zeestraat voor onze neus en ogen vertoont verschillende schakeringen blauw en stuit op een zonovergoten ‘La Graciosa’, het enige van vijf eilandjes dat bewoond is. We zien op twee plaatsen de witte huisjes van mensen die in een paradijs wonen. De haven wijst erop dat sommigen af en toe ook op het azuurblauw geschakeerde water vertoeven, een zeilbootje met witte zeilen laveert door de blauwe straat.

Wat een pareltje is dit eiland in tinten van diverse zandkleuren. Een ongetwijfeld zalig strand schittert in het aanlokkelijke zonlicht. De plek van het uitzichtpunt, waar wij staan, is al eeuwenlang een strategische observatiepost. Ook de achter La Graciosa liggende eilandjes zijn te ontwaren: Montana Clara, Roque del Este en Roque del Oeste, en Alegranza.

Eind 19e eeuw heeft het Spaanse leger hier naar aanleiding van de Spaans-Amerikaanse oorlog een artilleriestelling aangelegd. Het kreeg de naam ‘La Bateria’. De beroemde kunstenaar en architect Manrique bouwt de batterij in 1973 om tot een fantastisch panoramarestaurant met glazen panoramavensters. Een meesterwerk.

Aan het plafond van gangen en restaurant hangen spinachtige ijzeren sculpturen, die van de hand van de meester zijn. Hij combineert zoals gewoonlijk kunst met functionaliteit. Het metaal van de sculpturen dempt geluiden, waardoor de contemplatieve stemming in deze ruimten wordt versterkt. Toch is eenvoud het sleutelwoord bij de materialen die in het bouwwerk zijn toegepast. De muren zijn wit als in Manrique’s eigen huis, het vulkaangesteente is uiteraard donker en het gehanteerde hout is massief. In het geheel is geen enkele rechte hoek te vinden, alles is ovaal of rond tot de parkeerplaats van de mirador aan toe.

Vanaf de Mirador el Rio is het mogelijk langs steile rotswanden naar het dorpje Las Rositas te wandelen. Van daaruit is een bezoek aan Playa del Risco mogelijk. Dat risico hebben we niet genomen, want ook in die weg zit geen enkele rechte hoek, alleen maar haarspeldbochten.