(188) SAM69+, over een tekort van één wonder

Maandag 22 juni 2015

Wat nu?

Uitgeverij Atlas Contact heeft opnieuw een drukproef gestuurd van een uitgave, die in augustus 2015 verschijnt. ‘We komen nog één wonder tekort’, van Rebekka de Wit (1985). Mij wordt verzocht minstens twee recensies op een online platform te plaatsen. Als echte lezer voldoe ik graag aan dat verzoek.

Rebekka de Wit studeert in 2011 met glans af in Antwerpen met haar afstudeervoorstelling ‘Hoe dit het verhaal werd’. Het speelt in Nederland en is in de zomer van 2012 op ‘Theater Aan Zee’ in Ostende bekroond. Als theatermaker onderzoekt zij in een soloproject het intellectuele klimaat in grote steden tijdens voorbije eeuwen. Op zoek naar keerpunten in de intellectuele geschiedenis trekt ze naar Berlijn, Parijs, Wenen en New York. Binnen de context van de stad spoort ze de kiem op: het café, de salon waar grote denkers zich verzamelen. Steden en hun geschiedenis – schrijfster studeert geschiedenis aan Universiteit Antwerpen – bieden haar inspiratie voor de monoloog ‘Ik weet er te weinig van’. Zij vindt argumenten en personages voor een verhaal dat gaat over de stad waarin zij vandaag leeft. Met kritische blik kijkt ze naar de paradox van onze huidige tijd, waarin wij als nooit tevoren technologisch met elkaar zijn verbonden, maar waar eenzaamheid steeds meer de kop opsteekt. Nieuwsgierigheid, verbeelding én vertelkracht van dit jonge, weerbarstige talent manifesteren zich.

Niet uit nostalgie, maar ook uit nieuwsgierigheid woont Rebekka met een viertal anderen een week in een bejaardentehuis. Nieuwsgierig naar wat overblijft van een leven dat bijna voorbij is. Nieuwsgierig naar wat die oudjes zien als zij uit het raam kijken. Na die week wil het kwintet verder graven. In tien ultieme keukentafelgesprekken vragen ze hun eigen ouders en grootouders in hun ‘Heimat’ alles over wat het leven is en hoe het dient te worden geleefd. Vragen roepen antwoorden op, die nieuwe vragen opleveren. Over gisteren, vandaag en morgen. Hiermee spelen zij de voorstelling ‘Heimat’, het onvertaalbare Duitse woord voor ‘plek van oorsprong’.

Rebekka de Wit heeft naar eigen zeggen een “onhebbelijke neiging zich constant met de wereld te bemoeien”. Het brengt haar voor Citybooks naar Venetië. Haar verblijf op een eiland tegenover het San Marcoplein mondt uit in haar citybook ‘Zoals Venetië nu’. Zij beschrijft het eiland, waar alleen een klooster met kloosterbewoners en kerk zijn te vinden.

Ene Marleen reageert: ‘… dat er nog zulke frisse, oorspronkelijke en diepzinnige theatermakers als Rebekka de Wit bestaan, is een troost in tijden van verschraling en oppervlakkigheid …’.

Als dát geen stimulans is om De Wit’s ‘We komen nog één wonder tekort’ te gaan lezen! Het boek gaat over een incompleet gezin, dat in de zomer drie mensen heeft begraven. Een meisje gaat met vader, broer en zus op reis naar de rand van de wereld. Ze kijken naar wolken, volgen een condor, luisteren naar Graceland. Sinds het noodlot hebben zij nooit zoveel ijsjes gegeten. Het meisje probeert antwoord te bedenken op ‘Wat nu?’. Zij moet herinneringen het hoofd bieden ...

Ik ga weer mijn best doen.