(199) SAM69+, over overstekend wild en bolides

Vrijdag 3 juli 2015

Ossen en vossen

In de ban van hitte en wielergekte verzin ik een flinke fietstocht. Ofwel noordwaarts in de richting van Callantsoog, dan wel zuidwaarts naar Zandvoort. De wind uit het oosten draait in de loop van de dag naar het westen. Ruimend of krimpend, ik gok dat ik hem op de terugweg meer mee dan tegen zal hebben. Zuidwaarts dus.

De ochtendstart door het Noord-Hollands duinreservaat is weldadig. Ik kom geen mens tegen. De zon schijnt al, de temperatuur is dragelijk, een heerlijk briesje laat zich gelden. Opeens steekt een vosje de Oldeborghweg over, op een meter of twintig voor me. Hij kijkt niet op of om en trippelt naar de overkant. Gezwinde pas, staart horizontaal achteruit. Ik stop waar hij de bosschages is ingedoken. Gaat hij na een nachtelijke rooftocht zwemmen in de branding?

Bij het nog slapende Wijk aan Zee moet ik een paar kilometer landinwaarts om bij Beverwijk richting Velsen-Noord de veerboot over het Noordzeekanaal te nemen.  Een collega met een splinternieuwe, sportieve e-bike – “Hij is twee weken nieuw” – staat te wachten, het veer wacht aan de overkant. Ik stap af en neem wat slokken uit mijn bidon. Ik bewonder de glimmendzwarte fiets. Eenmaal op de boot waait de wind nog verkoelender dan onderweg. “Ik blijf maar op de boot vandaag”, zegt een fietsmevrouw. “Ook slapen?”, vraag ik. Zij lacht en fietst even later – ook per e-bike – voor mijn wielen Driehuis in. “Ik ga mij in het bos omkleden, want ik moet naar een crematie”, vertelt ze mij openhartig. De omgeving is nieuw voor mij, welk bos zij bedoelt, legt ze niet uit.

‘Duin en Kruidberg’ klinkt me bekend in de oren. Ik kijk mijn ogen uit. Mooie natuur, manege in het groen, paardenhoofden boven de halve staldeuren. Het leven is goed hier, de rust een verademing, de geuren aromatisch. Dat geldt ook voor de nabije natuur. Tussen IJmuiden, Haarlem en Zandvoort ligt nationaal park Zuid-Kennemerland, 3.800 hectare uitgestrekt bos- en duingebied. Ik kom er nooit, het ligt niet naast mijn deur. Alsof het Noordzeekanaal niet alleen voor herten, maar ook voor mij een barrière vormt. Bovendien ligt de ‘eigen’ natuur - Midden- en Noord-Kennemerland, net zo prachtig - bij ons ‘om de hoek’. Het valt mij op dat wandel- en fietsgebied Zuid-Kennemerland op een doordeweekse dag doodstil is. Twee dames op een bankje, ook met e-bike, beamen mijn indruk. “Maar u moet hier niet in het weekeinde komen, als u van rust en stilte houdt”.

Even verder steekt een dozijn Schotse Hooglanders voor mij langs de weg over. Zij hebben in een poel gezwommen, nou ja ‘gebadderd’, en zoeken de schaduw van het beschuttende lover. Puur natuur, ook al is het geïmporteerd. Even verderop hoor ik een ‘klere-herrie’. De wind draait wat aan zijn stuur en blaast gigantisch motorgebrul het luchtruim in. Zandvoort beschikt nog altijd over zijn circuit, ook doordeweeks, in optima forma.

Van Bloomingdale fiets ik langs Slotemakers chicanes over boulevard zonder tegenwind huiswaarts, 75 kilometer in totaal.