(20) SAM69, over schildpadden en krokodil

5 januari 2015 - Cunnamulla, Australië

Maandag 5 januari 2015

Op voedseljacht

Kortgeleden is in Australië weer een surfer door een haai aangevallen. Niet de eerste keer, vast ook niet de laatste. De watersporter heeft het niet overleefd. De oceaan down under herbergt ook andere gevaren. In onze tocht langs de oostkust van Queensland in noordelijke richting waarschuwen borden aan het strand voor de bedreigende stingray, een gevaarlijke pijlstaartrog. Een steek van hem is zeer pijnlijk. Niet meteen levensbedreigend, tenzij hij in vitale delen prikt. Krokodillenjager Steve Irwin kan daarover meepraten. Hij kan het niet meer navertellen. Ondanks de hitte en het aanlokkelijke water hebben wij geen enkel risico genomen.

Landinwaarts in Queenslands Cunnamulla woont aboriginal friend Herb, bekend schrijver en verhalenverteller. Als geen ander ontwikkelt ook hij uit zijn wortels een geheel eigen verteltraditie. De verhalen van Aborigines spelen zich af in de Droomtijd, de scheppingstijd uit een zeer ver verleden. Hoezeer het voor ons een vreemde cultuur betreft, wij hebben altijd vol aandacht naar zijn fascinerende vertellingen geluisterd.

‘Vele jaren geleden liep een jongeman samen met zijn vrouw naar een meertje. Uit een diepe spleet trok hij de ene na de andere schildpad tevoorschijn. Toen haar tas vol was, zei ze: “We hebben genoeg”. Hij luisterde niet en bleef doorgaan. Zij werd boos. “Nu stop je ermee. Als we er zoveel eten, worden we hartstikke ziek!”.

De man dook toch weer onder en tastte opnieuw onder een zandbank. Zijn vingers raakten een krokodil, die daar stilletjes lag. De man trok het beest boven water om het te doden. Toen het dier boven het wateroppervlak de stralende zon zag, wilde het niet doodgaan. Het draaide zich naar de man om en sleurde hem onder water. Vervolgens scheurde het de man in stukken.

De vrouw rende snel naar de oudste broer van haar man. “Kom snel mee”, zei ze, en bracht haar zwager naar het meertje. Verschillende stukken lichaam dreven op het water. Zij raapten de delen bijeen en brachten ze naar een nest vleesetende mieren. Die beten in het vlees en regen zo de stukjes aan elkaar. Het lichaam kwam weer tot leven.

Een langs vliegende vleermuis voltooide de genezing. Hij likte de wonden, die daardoor helemaal genazen. De vleermuis bleef maar likken tot de man weer springlevend was. Hij stond op en kon weer hele verhalen vertellen.

Zij wilden naar het meertje teruggaan om de krokodil aan zijn einde te helpen. Maar ze zagen hem nergens. De krokodil zag hen wel, kwam opeens uit het water, rende op ze af en greep ze allemaal tegelijk. Ze hadden zich volledig op het monster verkeken door te denken dat het een doodgewone krokodil was. Het was echter een speciale Droomtijd-krokodil’.

Tot op de dag van vandaag zijn hun geesten in het water van dat meertje aanwezig. In het koude seizoen kun je de krokodil op z’n zandbank zien liggen. Niemand durft dichtbij te komen, wij ook niet. “Anders pakt de krokodil jullie ook en komt je geest bij de andere geesten terecht, onder water”, verklaart Herb.