(216) SAM69+, over voetreisje langs de Rijn

Maandag 20 juli 2015

IJzersloten en chocolade

Na de Dom willen we van de Rijn ook iets meer ontdekken. Niet per overvolle rondvaartboot, maar gewoon te voet. De ‘Hohenzollernbruecke’ ontbreekt op geen enkel stadspanorama van Keulen. Het is de drukst bereden spoorbrug van Europa. Nog maar enkele jaren geleden waait de onder jongeren populaire traditie om een ‘liefdesslot’ aan een brug te bevestigen ook naar de Domstad aan de Rijn over. Aan de relingen hangen tienduizenden slotjes, een paar ton extra aan ijzer. Het is niet te doen om het aantal na te tellen, maar een schatting komt zeker tot vijftigduizend. Het kan zijn dat ik licht in de war ben geraakt door het vibrerende kabaal van de treinen, die pal naast me langzaam voorbij denderen.

Zuidwaarts over de wandelpromenade van de linkeroever laveren fietsers - zoals overal - behendig tussen de voetgangers door. Soms manoeuvreert een groep ‘Segway’-bestuurders handig voorbij. In ons hotel vernemen we van een paar Spanjaarden dat zich in Keulen een internationale Segway-polo-competitie afspeelt, waarin de Duitsers aan de leiding gaan. Hollanders komen op het laatste moment niet opdagen, meldt een Madrileen tot zijn ongenoegen, terwijl hij Erna een geslaagde poging op zijn bijzondere vervoermiddel laat wagen. “Zij wisten dat de Duitsers gaan winnen”, zeg ik, waarop de Spanjaard moet lachen.

Lang voor de voltooiing van de Dom - de bouw duurt ruim zeshonderd jaar - vormt de ‘Gross St. Martin’ met zijn massieve toren het symbool van Keulen. Ook deze kerk valt aan verwoestingen tijdens de Tweede Wereldoorlog ten prooi. Hij wordt daarna in volle glorie hersteld. In de Romeinse tijd staat hij op een schiereiland in de Rijn, nu op het vasteland naast de Fischmarkt.

Wij wandelen op ons gemak door in de richting van het ‘Chocolademuseum’. Daar is het ondanks de warmte meer dan druk. Met zo’n 650.000 bezoekers per jaar is dit museum het meest bezochte in de stad. Het wereldwijd unieke cacaobolwerk ligt op zijn beurt als schiereilandje in de Rijn. Het vertelt alles over geschiedenis, productie en handel van chocola, maar wij hebben aan de geuren in de entree voldoende. Ook proeven is aan ons niet besteed.

Even aan de choco voorbij staat het ‘Deutsches Sport & Olympia Museum’. Wij stappen ook hier de hal binnen, waar een racewagen fonkelt, met een jeugdige ‘Kaiser Franzl’ (Beckenbauer) op levensgrote foto erachter. Voldoende redenen om ook hier geen entreekaartje te kopen en de Duitse sportsuccessen snel achter ons te laten. De twee musea bevinden zich aan het begin van de ’Rheinauhafen’, die een grondige herinrichting heeft ondergaan. Dit resulteert in enkele gloednieuwe architectonische highlights. Softwaregiganten als Microsoft en Electronic Arts hebben zich hier gevestigd en ook het ‘Art’otel’ pronkt met gekleurde ramen als een modern hotel op deze lokatie. In het oog springend zijn de drie spectaculaire Kranhauser, waarvan de noordelijke door  enkele prominente Keulenaren wordt bewoond. Toen wij op zondag nogmaals daarheen liepen - er was een ‘Deutsche Post Lady’s Run’ gaande - vroegen wij ons al af hoe duur het wonen hier zou zijn.