(217) SAM69+, over nogmaals te voet langs de Rijn

Dinsdag 21 juli 2015

Sculpturen en naaktbeelden

Om hitte en drukte van Keulen te ontvluchten, wandelen wij op ons gemak over de linker Rijn-oever ook noordwaarts. Vrachtschepen vol containers glijden voorbij, traag tegen de sterke stroom in, voortvarend met de stroom mee. Aan de kade wachten leegstaande rondvaartboten en voetbalveldlange cruiseschepen lijdzaam op hun beurt. Boven op het cruisedek lonken ligbedden, daaronder in twee lagen de hotelsuites. De ramen van lounge en restaurant weerspiegelen donkerte, wij voelen ons niet geroepen. Wonen in een flat is ver verleden, ook op water hebben wij daaraan geen behoefte.

Op de wallekant passeren we rijen geparkeerde luxe touringcars uit Duitsland, Engeland, Nederland. Hun ‘lading’ vermoeden wij in de ‘Altstadt’. Als we de ‘Konrad Adenauer Ufer’ - oud-burgemeester van Keulen en eerste bondskanselier - vervolgen, wordt het steeds stiller. Een vriendelijke Syriër zit op een bankje, zijn fiets naast hem. Hij spreekt slechts Arabisch, een gesprek is niet mogelijk, een vriendelijke handgroet wel.

De ‘Zoo-bruecke’ en de ‘Koellner Seilbahn’ over de rivier dienen zich aan. Erna verheugt zich op een kabeltochtje door de lucht, als vroeger tijden bergopwaarts bij het skiën. Het bakje dat de Rijn dwars oversteekt, moet betoverend uitzicht bieden. Op de stad met zijn Dom, ook in de richting van Muelheim naar het noorden. Het stralend zonnige weer zit met ons mee.

Maar voor wij aan de voet van de Zoo-bruecke de cabine instappen, bekijken we eerst het ‘Skulpturenpark’. Bij de ingang van de Zoo is het razend druk - 99 kinderen, 99 luchtballonnen -, het met kunst gevulde park leeft nagenoeg zonder lotgenoten. De kunst in het park is in 1997 ingebracht door twee kunstverzamelaars. Om de paar jaar worden op het 25.000 vierkante meter grote terrein ongeveer 35 sculpturen bijeengebracht in een spannende opstelling, die tot discussies aanmoedigt. Wij bewonderen het merendeel van de beelden in amechtige stilte. Niemand dient zich aan om tegen te spreken.

Op naar de kabelbaan, waar het een uurtje eerder nog rustig was. Nu moeten we bij de kassa in een rij aansluiten, alvorens we Keulen uit de hoogte in het oog krijgen. Gelukkig glijden de vierpersoons cabines in rap tempo af en aan, wat de wachttijd tot slechts een tiental minuten beperkt, zodat mijn beste karaktertrek - die van het geduld - niet echt op de proef wordt gesteld.

‘Schwebend geniessen wir - alleine, nur mit Zwei - über dem Wasser von ‘Vater Rhein’ die Silhouette der Domstadt. Wir erleben das einmalige Panorama von Koeln’.

De grootste verrassing wacht ons in de afdaling aan het einde van de kabelbaan. Naaktrecreatie in ‘Claudius Therme’, een luxe wellnesscentrum met binnen- en buitensauna. Het bezorgt velen de nodige zweetdruppeltjes, waaronder ook de kabelpassagiers met vrije inkijk en open uitzicht. Eenmaal beneden uitgestapt gaan we op nader onderzoek. Niet om uit de kleren te gaan, wel om de hongerige magen van een gewenste vulling te voorzien. We mogen van de dienster het restaurant betreden, alleen is fotograferen niet toegestaan. Raar maar waar, want ‘luchtopnames’ vanuit de kabelbaan zijn niet te voorkomen.