(218) SAM69+, over hemels panorama en aardse genoegens

22 juli 2015 - Keulen, Duitsland

Woensdag 22 juli 2015

Vrij klimmen of betaald zonnen 

In Keulens binnenstad reiken alleen de torens van kathedralen en kerken naar de hemel. Moderne hoogbouw die het panorama van de ‘Altstadt’ verstoort, valt niet te ontdekken. Slechts aan de rand staan enkele hoge panden. Zelfs op de rechter Rijn-oever mogen gebouwen het zicht op de Dom - sinds 1996 Werelderfgoed - niet belemmeren. De twee torens van de kathedraal zijn markante herkenningstekens, horden bezoekers vergapen zich dagelijks.

Inmiddels hebben miljoenen mensen het zwart verkleurde gotische meesterwerk met kleurige vensters van in totaal tienduizend vierkante meter in zich opgenomen. Zo’n negenduizend slanke, spitse pinakels en torentjes vormen aan de zijkanten een licht woud van stenen. Zij geven het imposante zwarte skelet enige luchtigheid en een speels karakter, alsof je Gaudi’s Sagrada Familia in Barcelona staat te bekijken. In Spaanse omgeving beklommen wij de torens, hier zien we door de ondraaglijke warmte van die inspanning af. Liefst 533 treden omhoog, dus ook dat aantal weer omlaag, het lokt ons niet, hoe mooi het uitzicht ook moge zijn. Waar het op onze dag van terugreis opeens miezerig en bewolkt is, besluit ik definitief af te zien van het hogere klimwerk. En Erna is het met ons eens.

Vanaf de overkant hebben we al eerder, bij stralend (warm) weer, het panorama op grote hoogte bewonderd. De ‘Koeln Triangle’ levert het mooiste uitzicht over Keulen en wijde omgeving. Een lift brengt ons in luttele tijd - snelheid vier meter per seconde - naar etage 28, waarna we via een gering aantal traptreden het honderddrie meter hoge platform van vierhonderd vierkante meter bereiken. Meer dan manshoge glazen wanden bieden een veilig en uniek 360 graden blikveld. Zon en wolken, water en bruggen, kerken, heuvels en ‘bergen’ in de verte (Zevengebergte). Waar de bedrijfstoren van Landschaftsverband Rheinland al niet goed voor is. Wie weet, ontdekken de freeclimbers, die wij op de pijlers van de Hohenzollernbruecke zagen trainen, de glazen wand van het gebouw ook nog eens als ultieme uitdaging.

Wij zijn al aardig op leeftijd en bovendien redelijk eigenwijs. We slaan een bezoek aan ‘KM 689 Cologne Beach Club’ derhalve over. Het zandig aangelegde strand ligt vol jongeren, duidelijk te zien en te horen. Als ware het Zandvoort am Meer is het hier strandflair aan de Rijn, strandstoelen richting Dom, strandcocktails aan de lippen. De bijna onweerstaanbare tip bij de entree, met verplichte consumptiebesteding van minimaal zes euro, luidt: ‘Aan deze kant van de Rijn kun je ’s avonds extra lang van de ondergaande zon genieten’. Ondergang kost geld, de zon gaat alleen voor niks op. Bij ons borrelt wat weerstand op: ‘Strandvertier? Hier? Nu even niet!’. 

Voor wij uiteindelijk bij ons hotel terug zijn, moeten we nog een flink stuk naar de andere kant van de rivier langs een paar (duizend) liefdesslotjes drentelen. Daarna wacht opnieuw een twintig minuten durende, prijzige rit met Strassenbahn 7 langs een twaalftal haltes. Uiteindelijk gaat ook in ons hotel de zon aan de einder onder, al eindigt de (zon)dag wat regenachtig.

 

Foto’s

1 Reactie

  1. Marijke:
    22 juli 2015
    Je romantische beschrijving roept een soort van vooraf-heimwee op, iets tussen droom en daad en eigengefabriceerde wetten in de weg, die een stedengang, ook die naar Keulen, verhinderen. Over jullie Keulse wederwaardigheden lezen is ook een vorm van bezoeken. En minder vermoeiend!