(22) SAM69, over cyclisten en cartoonisten

7 januari 2015 - Parijs, Frankrijk

Woensdag 7 januari 2015

SAMU en speed pedelecs

Naast mij ligt een krantenbericht dat in het niet valt bij de schokkende televisiebeelden uit Parijs. Aanslagen lijken schering en inslag, waar ook ter wereld. De walgelijke terreurdaad in hartje Parijs tegen een satirisch weekblad en tegen politieagenten die hun (ondankbare) taak uitvoeren, komt dicht bij ons in de buurt. In Franse horror beelden zie ik een groot deel van mijn achternaam in kapitalen op witte (ambulance)auto’s. SAMU, zonder verdere ondertitel. Ik kan de lezer verzekeren dat ik met de Parijse misère niets van doen heb. De letters staan voor Service dAide Médicale Urgente. Ook dit duidt op een zware (ondankbare) taak, waar je verheugd over mag zijn dat mensen hem willen uitvoeren. Zelf moet ik er niet aan denken. Politieagent, hulpverlener, merci beaucoup. Of ik cartoonist zou willen zijn, behoef ik niet te beantwoorden. Dat kan ik niet, heel simpel!

Wat ik wel kan, is fietsen. Ik weet het, dit slaat nergens op in het licht van bovenvermelde verschrikking. Maar door het stukje tekst uit de krant was ik getriggerd daar mijn dagelijkse onderwerp uit te destilleren. Cyclisme voor m’n plezier op een ‘sportieve’ fiets. Geen elektrische aandrijving, geen race- of ligfiets, geen mountainbike. Op de spierbundels van mijn kuiten voor kortere – twintig - of langere afstanden, tot honderd kilometer op een dag.

Kenniscentrum Fietsberaad adviseert de minister om op fietspaden een maximumsnelheid van 25 kilometer per uur in te stellen. Voor zo’n tempo draai ik mijn hand niet om. Ik beweeg hooguit mijn duim om naar een andere versnelling te schakelen. Tot heden geldt er geen snelheidslimiet voor trappende tweewielberijders. Waar ik in het zadel mijn eigen tempo bepaal, halen wielrenners, MTB-ers en jongere of oudere e-bikers mij veelal op hun sloffen in. Daarin zit hem volgens Fietsberaad de kneep. Dit adviescentrum heeft ontdekt dat er elektrische fietsen bestaan, die ruim veertig kilometer per uur kunnen bereiken. Deze in opkomst zijnde, steeds sneller gaande pedaleermonsters heten speed pedelec. Geen helmverplichting, geen snelheidsbegrenzer. Fietsberaad wil vooruitgang beperken, al beseft het dat handhaving een ‘zwak punt’ is.

Handhaving van wettelijke grenzen is altijd een tere aangelegenheid. Om dit te doen, moet je  naar mijn mening over veel optimisme beschikken. In het geval van cyclisten lijkt het mij om moedeloos van te worden. In het geval van de bescherming van cartoonisten – vrije meningsuiting – kan het je tegenwoordig op een grove manier je leven kosten. TV-beelden uit Parijs leveren het onomstotelijke bewijs.

Als ik minister was, zou ik het vertikken om nieuwe wettelijke spelregels voor fietssnelheden vast te leggen. Ik zou mijn aandacht meer richten op de wereld van de kalashnikovs en hun gebruikers. De vuursnelheid van dit type machinegeweer is namelijk vele malen hoger dan de snelheidsmeter van de speed pedelec ooit zal kunnen aangeven.

Ik besef dat ook een minister veelal een zeer ondankbare functie uitoefent. Hij/zij moet als politicus altijd keuzes maken en doet dat vrijwel nooit goed. Toch heb ik liever de wapens de wereld uit dan de snelle fietsen.