(222) SAM69+, over ‘Groen Venetië’ en ‘Witte Eiland’

Zondag 26 juli 2015

Otters en oesters

Aan de westelijke Franse kust, in het uiterste noorden van departement Deux-Sevres, ligt Marais Poitevin. Dit gebied ter grootte van honderdduizend hectare is voor de middeleeuwen een getijdenmoeras. Benedictijner monniken beginnen de drooglegging, in de 17e eeuw wordt hulp van Hollandse ingenieurs ingeroepen. Het westelijke deel van het moeras is inmiddels drooggelegd en als landbouwgrond in gebruik. In het oosten rest een gebied dat door riviertjes overvloedig van water wordt voorzien, het marais mouille. De combinatie van ontelbare watertjes en het overweldigende groene bladerdak leveren deze streek de bijnaam ‘Venise Verte’ op. Groen Venetië - de gondelier ontbreekt niet.

Vanouds is palingvangst hier belangrijk, maar de soort heeft het moeilijk. Net als de Europese otter, die hier een van de laatste woongebieden in Frankrijk vindt. Nieuwe exotische bewoners zijn er ook in de moerassen. Een daarvan is de beverrat (ragondin), die hier is terechtgekomen na uit pelsdierfokkerijen te zijn ontsnapt. De van oorsprong Zuid-Amerikaanse soort kan zich handhaven doordat de temperatuur in het gebied zelden onder het vriespunt daalt.

Een van de naamgevende rivieren van het departement, de Sevre Niortaise, stroomt naar de kust. Hier breekt boven de drie kilometer lange, gekromde tolbrug naar het Ile de Re de lucht open. Harde wind blaast de hemel in een mum van tijd schoon. Diezelfde wind kan evengoed in luttele minuten een striemende regenbui aanvoeren. Ile de Re is in grootte het tweede van de vier eilanden, die in de regio Poitou-Charentes de Atlantische kust bewaken. Het ‘Witte Eiland’ is ongeveer even groot als Terschelling. Met zijn honderd kilometer fietspaden en uitgestrekte zandstranden doet het daar ook wel een beetje aan denken. Het is een van de plaatsen in Frankrijk met de meeste uren zonneschijn per jaar. Op het eiland liggen dorpjes, waar de bewoners rode en roze stokrozen hebben geplant, die fel contrasteren met de witte huisjes en hun blauwe en groene luiken. Het eiland is een populaire bestemming voor de Parijse jetset.

De kerktoren van St. Martin-en-Re biedt weids uitzicht over het eiland tot aan de Phare des Baleines op de uiterste westpunt. De vestingwerken, die maarschalk Vauban in de 17e eeuw laat aanleggen, genieten de status van werelderfgoed. De haven loopt als een Amsterdamse gracht in halvemaanvorm door het stadje.

Op het smalste gedeelte van Ile de Re herinner ik mij de oesterkwekerij, waar je van diverse variëteiten kunt proeven. Met een glas droge Sauvignon van de Vignerons de l’Ile de Re erbij smaakt de ’zeevrucht’ voortreffelijk. Het wordt hoog tijd voor me om de regio weer eens te bezoeken. La Rochelle, de heuse parel, is de belangrijke havenplaats. Vissershaven, handelshaven en Les Minimes, de grootste Europese jachthaven aan de Atlantische kust, trekken naast talloze historische monumenten altijd weer mijn aandacht. Het meest in het oog springend zijn Tour Saint-Nicolas en Tour de la Chaine, aan de monding van de pittoreske oude binnenhaven. De cafeetjes zitten rond de overdekte markt Les Halles, midden in de oude stad.