(230) SAM69+, over mooiste uitzicht op de fiets

Maandag 3 augustus 2015

Bankoverval en sprookjesland

Op een tropisch aangekondigde maandag roepen mijn kuiten om een volgende Lange Afstands Fietstocht. Ik neem de trein naar Den Helder, fietsje in prioriteit tegen drie klapzeteltjes. Gelukkig zijn er weinig meereizigers. Voor negenen in de ochtend is het centrum van de marinestad nog in ruste. Bij de veerboot naar Texel heerst drukte van belang. Auto’s in rijen in de wacht, fietsers idem dito, voetgangers lopen zo door. Ik houd de melee snel voor gezien en koers langs Nieuwe Haven en vliegveld De Kooy naar ‘Van Ewijcksluis’ bij het Amstelmeer. Over de dam langs de Waddenzee geniet ik het mooiste uitzicht. Het naambord van een kampeerterrein zegt het ook. Niet mooi, niet mooier, maar mooist. Twee Zaankanters rusten aan een picknicktafel. Ik schuif  aan. “Of ik ook koffie wil. Neem gerust een punt appeltaart. Verse energie voor op de fiets”.

In Hippolytushoef heb ik geen trek. Van slaapdorpje Westerland trap ik zuidwaarts, met stevige wind tegen. Bij mooi weer waait vaak zuidenwind. Slootdorp voert me langs Wieringerwerf. Soms zie ik knooppunten, soms zie ik ze over het hoofd. Dan besluit ik Medemblik aan te doen. Een reusachtige windturbine, ‘de Ambtenaar’, verbaast me. Het mormel meet 130 meter en levert stroom aan 13.000 huishoudens. De kermis van Medemblik viert slotdag. Ik mijd de mensenmassa, tref bij het stoomtreintje een vreemde snuiter met boodschappentassen. Hij vertelt spontaan een bizar verhaal.

“Ik had een reis naar Chicago gewonnen, met kaartje voor de musical Chicago van Joop van den Ende. Ben ik daar bij de bank, wordt die overvallen. Twaalf man met automatische geweren. Ik grijp er een in zijn lurven, pak zijn geweer en maai ze allemaal neer”. De man maakt schietbewegingen van links naar rechts. Hij hijst zijn T-shirt op en toont een litteken. “Een kogel, vlak langs mijn hart. Ik ben afgekeurd, maar krijg vanwege mijn ingrijpen 500.000 dollar. Daar zijn de bank en een advocaat mee bezig”. 

Ik vraag hem wanneer dit avontuur was. Hij peinst. “In 1999”. 

Ik stap weer op mijn fiets en wens hem geluk. “Vergeet niet om rente te vragen”. 

Om Medemblik heen zoek ik naar de dijk langs het IJsselmeer. Stevig doortrappend tegen de wind in passeer ik Onderdijk en Wervershoof, waar de naam Andre van Duin boven een fietsenwinkel prijkt. In de bocht heb ik eventjes halve wind mee en zoef dus zo langs Andijk. Dit is de plaats waar ons drinkwater door PWN uit het IJsselmeer wordt gevist en via een pijpleiding naar onze duinen wordt gevoerd. Met m’n kop in de wind buig ik via Oosterdijk naar Enkhuizen, toch verder dan ik dacht. 

‘Sprookjeswonderland’ heet mij welkom, het aantal auto’s op het parkeerterrein is niet te tellen. Ik geloof niet in sprookjes. Ik zie een bordje NS-station. Het trappen beu pak ik de klaarstaande boemel van Enkhuizen naar Hoorn, stap in Hoorn over - naar Heiloo - en ben na 77 fiets- en ongeveer even zo vele treinkilometers weer thuis. 

Moe, maar gloeiend tevreden.