(24) SAM69, over Middelburg vliedende kracht

Vrijdag 9 januari 2015

Van de regen niet in de put

‘The day after’ de aanslag op Charlie Hebdo in Parijs trein ik naar Middelburg, de hoofdstad van Zeeland. Een kleine halve eeuw geleden loop ik hier met een Uzi aan mijn schouder. Mijn maten en ik dragen dat wapen in militaire dienst van ons vaderland. De toenmalige Zeeuwse garnizoensstad levert na een partijtje drillen van twee maanden een visgraat op mijn bovenarm. Korporaal hulpadministrateur, tjonge, jonge. Middelburg is eind zestiger jaren van de vorige eeuw overigens een plezierige plaats om te verblijven. Ernstig nadeel: het hebdomadaire retourtje in het weekeinde naar huis en terug vergt bergen zitvlees.

Mijn trip naar Middelburg v.v. vraagt een werkdag van ruim acht uur. Heiloo - Castricum – Zaandam - Amsterdam Sloterdijk - Amsterdam Lelylaan – Schiphol - Leiden Centraal - Den Haag Laan van NOI - Den Haag Holland Spoor – Delft - Schiedam Centrum - Rotterdam Centraal - Rotterdam Blaak – Dordrecht – Roosendaal - Bergen op Zoom – Rilland-Bath – Krabbendijke – Kruiningen-Yerseke – Kapelle-Biezelinge – Goes – Arnemuiden – Middelburg. Dit keer heeft de weerman helaas honderd procent gelijk. In Zeeland beland ik in een rillend bad van continu stromende regen.

Nooit draag ik een paraplu bij me. Als ik Middelburgs station uitstap, loop ik direct een nat pak op. Ik had ook het Kanaal door Walcheren kunnen induiken, toch neem ik de brug om naar de markt op de Markt te gaan. Plassen als Zeeuwse wateren, overal tussen elke kraam. Ik steek mijn kin vooruit en zie door een grijs gordijn de top van de bijna 91 meter hoge Abdijtoren. De Nieuwe Kerk en Koorkerk, het symbool van de stad met als bijnaam Lange Jan, staan op hun post. Op de Markt zoek ik een plek om te schuilen. Nummer 51 is brasserie ‘De Drukkerij’, waar ik een gezellige atmosfeer aantref. Ik ontdek een wereld vol boeken, muziek, kunst en ontspanning. Ik vind een tafeltje en bestel erwtensoep met roggebrood en katenspek. Een Neubourg-biertje tegen de dorst, tot besluit een koffie.

Voor een lange wand staand bekijken bezoekers tientallen cartoons, keurig ingelijst naast elkaar uitgestald. Vooral ziekenhuiszorg wordt stevig op de hak genomen. In geen velden of wegen ontwaar ik dreigende chirurgen met geheven scalpelmessen om wraak te nemen op de getekende beledigingen. Zeeuwen vormen een nuchter volk.

Ik vraag de ober naar mijn toenmalige kazerne. “Die bestaat al lang niet meer, meneer. De plek is jarenlange bouwput voor een schouwburg en bioscoop. Door lekkage is die put tien jaar geleden onder water komen te staan, nog steeds”.

Ik kijk naar buiten. Natte boel, regen. Mijn blauwe bierflesje is leeg. Ik reken af. Muzikant Willem Breuker componeerde in 1998 ‘Time Is an Empty Bottle of Wine’. Zijn bladmuziek ligt nog altijd in een koker onder een Middelburgse putdeksel. Ik ga bouwput noch Breukers put in, keer terug naar het station om versa vice huiswaarts te reizen. Ik was even in Middelburg en vlied het stadje snel weer uit. Nattigheid verdrijft me krachtig van weldadig Walcheren. Het is wachten op betere tijden.