(240) SAM69+, over benauwd dagje aan zee

Donderdag 13 augustus 2015

Wie een kuil graaft

Op deze benauwde, warme donderdag fiets ik een overbekend rondje richting Egmond en Bergen aan Zee. Ik geniet van een verkoelend briesje en pedaleer rustig door het reservaat, vooral alert op onhandige soortgenoten. Linksaf slaan zonder om te kijken, op het puntje van mijn zadel om in te halen, weet ik dat onverhoedse altijd te ontwijken.

Mijn ritje naar de boulevard van Egmond aan Zee bevat steevast een klimmetje over een duin, waar velen moeite mee hebben. Als geboren ‘klimgeit’  is het altijd genieten om bergop ‘gas te geven’, alsof ik punten voor het bergklassement wil sprokkelen. Ik probeer op die manier mijn conditie op te vijzelen. Eenmaal op de boulevard schep ik er genoegen in om tegenover restaurant ‘Chicas’ naar de meisjes op het strand te kijken. Ik houd ook het windmolenpark in de gaten. Bij zeedamp gaat dat de mist in, op een stralende dag als vandaag zijn de groene energieleveranciers helder in beeld.

Op weg van Egmond naar Bergen duik ik bij uitspanning ’t Woud de duinen in en kunnen mijn kuitspieren opnieuw aan de bak. Met een glimlach tuf ik langs fietsers die met hun rijwiel aan de hand lopend hun weg omhoog zoeken. Even voor Bergen aan Zee verlaat ik het duingebied, rijd langs de tennisbanen over de Parkweg en ontdek dat een vrachtwagen de weg blokkeert. De smalle weg is volledig dichtgemetseld, ook met geparkeerde auto’s. De truck van Horeca-groothandel Hanos wilde achteruitrijdend de stijgende oprit van Hotel-Restaurant ‘Nassau Bergen’, aan zeezijde gelegen tegenover Huize ‘Rozebottel' en Hotel ‘De Dennen’, beklimmen. De chauffeur rekent met een te scherpe draai buiten de waard en komt met zijn achterwiel over de stoeprand in het duinzand vast te zitten. Het resultaat is een blokkade, waar zelfs fietsers op ‘normale’ wijze niet langs kunnen. Ik slaag er als een enkele ander in om - door mijn fiets op te tillen - mij door een nauwe doorgang te wurmen.

Aangezien ik geen enkele haast heb, blijf ik het schouwspel een tijdje gadeslaan. De chauffeur, de hotelier en een dorpeling staan in beraad bijeen. Wat te doen? Zegt de hotelier tegen de dorpeling: “Vorige week overkwam zijn collega precies hetzelfde. Maar die heeft er natuurlijk niks over verteld”. De chauffeur legt wat planken onder zijn achterwiel en probeert weg te rijden. De truck graaft zich dieper in de problemen en komt met zijn achteras op de stoeprand te rusten. Einde verhaal, denk ik dan, daar komt hij nooit meer uit. 

Een passant parkeert zijn fiets en vraagt beleefd: “Kunt u uw vrachtwagen ietsje anders parkeren, dan kunnen wij erdoor”. De chauffeur haalt adem: “Waarom denkt u dat ik zo sta?”. Dan besluit hij een tractor te laten komen om zich uit de kuil, die hij zelf heeft gegraven, te laten slepen. Na geruime tijd ploeteren en zweten kan hij het ‘eerlijke eten uit de regio’ aan het restaurant afleveren. 

En ik kan weer zonder mijn fiets te hoeven optillen huiswaarts keren.