(244) SAM69+, over fiets en droombaan

Maandag 17 augustus 2015

Opslag en service

De lust tot fietsen groeit. Ook bij onze oosterburen verdringt de ‘tweewielergekte’ de auto uit het centrum van veel steden. Duitsland weet er dus over mee te praten. Bus, tram en fiets worden in grote steden meer gebruikt dan de ‘heilige koe’. Op mijn gemak door het duin trappend kom ik Thomas (35) uit Heidelberg tegen. Hij geniet van een fietsweekje in het Hollandse laagland op zijn zwarte mountainbike. Een auto bezit hij niet - net als ik -, zijn fiets brengt hem waarheen hij maar wil. “Hollanders geven meer aan een fiets uit, deze heeft mij rond duizend euro gekost. De gemiddelde Duitser spendeert ongeveer de helft”. Ik stel de Heidelberger gerust. “Mijn Koga-citybike heeft ook ongeveer duizend euro gekost”.

In Heidelberg beheert Thomas een fietskoninkrijk op perron 1b van het treinstation. Iedere inwoner kent Thomas’ domein, die hier sinds enkele jaren de scepter zwaait. “Ein Traumjob”, oordeelt hij. Weer of geen weer, hij is altijd op de fiets. De trend bij stations gaat steeds meer in de richting van complete dienstverlening aan het toenemende aantal fietsers. Van de service maken vooral forensen en toeristen volop gebruik. In Heidelberg zijn het naast forensen met name studenten die met hun fiets naar het station rijden. De behoefte aan plaatsen om fietsen te stallen groeit van jaar tot jaar. Daarmee neemt ook het service-aanbod toe, dat zich hier inmiddels van reparatie en onderhoud tot het schoonmaken van de fiets uitstrekt. Op de fietsterminal van Heidelberg werken al zeven collega’s met Thomas, die hier wel tot zijn pensioen wil blijven. “Ik kan mij niets mooiers voorstellen”, glundert hij.

In eigen land heeft Thomas in verschillende steden rondgekeken. Zijn indrukken deelt hij gretig. “Freiburg spant de kroon met een overdekte stalling voor duizend fietsen en vlakbij het station nog eens een duizendtal plekken om rijwielen te parkeren. Geen enkele andere Duitse stad komt aan deze aantallen, hoewel Mainz in de buurt komt. Daar zijn elfhonderd afsluitbare, gratis en door camera’s bewaakte fietsonderkomens beschikbaar. Vooral forensen maken er gebruik van. Darmstadt komt met 540 plaatsen tot de helft, Karlsruhe heeft 440 plaatsen. In beide steden kost het stallen van een fiets een euro per dag. In Muenchen staan tweehonderd huurfietsen klaar, voorzien van slot, mand, reparatieset, fietspomp, kinderzitje en plattegrond. Ook zijn er e-bikes te huur”.

In Heidelberg zijn evenveel fietspaden als wegen en straten, omdat er zoveel fietsers rondrijden. Dat heeft de medewerkers in Thomas’ werkplaats op een bijzonder idee gebracht. Voor een project in Zuid-Afrika verzamelen zij overtollig geraakte fietsen, die met driehonderd stuks in een container worden verscheept. Uiteraard worden die eerst opgeknapt. Om de transportkosten te dekken, gebruiken zij een aantal in goede staat gebrachte rijwielen, die voor zo’n 80 tot 150 euro aan de man worden gebracht. “Met zes weken garantie zijn die exemplaren ideaal voor studenten”, weet Thomas.

Ik vraag Thomas naar zijn e-mail-adres. “Binnenkort laat ik uit Kaapstad horen hoe het jullie fietsen daar vergaat”.

(NB. Haarlem heeft bij het NS-station de grootste bewaakte fietsenstalling van Europa met achtduizend plekken)