(246) SAM69+, over link(s) huurautorijden

Woensdag 19 augustus 2015

Rode vlag en knipperlicht

Afreizen naar het onbekende veroorzaakt altijd enige spanning. Hoewel op reisgebied geen beginners geldt dat ook voor ons. Gelukkig verstrekt onze reismaatschappij uitgebreide informatie om verrassingen in rondreis ‘Route 62’ per huurauto door Zuid-Afrika zoveel mogelijk te vermijden. Dat de meeste Zuid-Afrikaanse wegen geasfalteerd zijn, lijkt minder belangrijk dan dat daar aan de linkerkant van de weg wordt gereden. Ik herinner mij als reisgids de ervaren touringcarchauffeur, die nooit op Engeland had gereden en meteen vanaf de boot in Dover zijn gevaarte op de rechter weghelft inzette. Dat zal mij niet gebeuren. Hoogstens verwissel ik in den beginne richtingaanwijzer met ruitenwisser.

Bij keuze tussen tolweg en gewone weg luidt het reisadvies tolweg. Niet goedkoop, wel beter en sneller, omdat de oudere secundaire wegen vol gaten zitten. We zien wel. Ik beschik over voldoende rijervaring in Cuba, waar soms gaten als zwembaden zo groot het wegdek ontsierden.

Als Zuid-Afrikaanse traffic boys met rode vlag zwaaien, is dat geen protestdemonstratie. Zij geven een wegopbreking aan, vaak is een rijstrook volledig afgesloten. Met een bord in hun andere hand tonen zij ‘Stop’ in het rood of ‘Ry/Go’ in het groen. We kunnen de boys niet missen, want ze zwaaien al een kilometer van tevoren en blijven dat zo lang doen tot zij doorhebben dat wij hen in de gaten hebben (die er dus niet zijn).

Ik hoop niet dat ik bij enigerlei aanhouding door de politie voor boetedoening in aanmerking kom. Het reisadvies luidt: nooit direct betalen! Dat knoop ik dus toch maar in mijn oren, nu wetend dat ik de bekeuring op schrift behoor te ontvangen en bij een politiebureau moet voldoen. Dan komt de verschafte wegenkaart bij de huurauto vast goed van pas. ‘Oefening maakt de meester’ (volgens onze oosterburen) en ervaring ook, dus laat ik mij - in geval van - niet door de politie naar het politiebureau rijden. Die les heb ik op het Caribische eiland van Fidel en Raul geleerd. Ik noteer het kenteken van de policewagen en, indien mogelijk, de naam van de dienstdoende agent. In de info lees ik dat de Zuid-Afrikaanse politie geen corruptie tolereert - hoe verrassend ook - en mijn verstrekte gegevens tot op de bodem gaat uitzoeken.

Als de Z.A.-Hermandad aan het speuren is, trekken wij uiteraard verder. Ik blijf aan de linkerkant rijden en blijf voorrang aan rechts geven (zoals het ook hoort). Nader ik een kruispunt met stopstrepen, dan geldt ‘wie het eerst komt, wie het eerst maalt’ (voorrang voor de snelle jongens en meisjes dus). Ik houd me aan de maximumsnelheden van 120 km/uur op autowegen, 100 op landelijke wegen en 60 in de bebouwde kom, al was het maar als rolmodel en uit beschaving. Belangrijker echter is dat er regelmatig op toeristische wegen op voortvarendheid wordt gecontroleerd en overtredingen met hoge boetes worden bestraft. Ik ontvang liever het signaal van een passerende auto, die als bedankje zijn alarmknipperlicht na het inhalen aan mij toont.