(267) SAM69+, over Herrieklip en Ontploffingsdrif

Woensdag 9 september 2015

Geen post, geen rugpijn

De rondrit vanuit onze boerenfarm ‘De Opstal’ over de kilometerslange ‘dirt road’ naar de Swartberg Pas brengt ons zo’n 160 kilometer aan natuurgeweld. Bergen en kloven verdienen een glansrijke naam, het kleurenspectrum bevat vele tinten. Tienduizenden struisvogels in de ‘weilanden’ omlijsten het gebied. Wij beginnen in de ‘Cango Caves’, de enige druipsteengrotten in Afrika. De standaardrondleiding is in handen van gids Eric, een echte Xhosa. Machtig stemgeluid, kale knar boven imposante corpus. In een grote groep hobbelen we door een fantastisch schouwspel van stalagmieten en stalactieten. De eigenlijke naam van onze leider luidt Ngxubqkqxaka, eenvoudig te onthouden, moeilijk na te zeggen. De ‘Adventure Tour’ doet Eric niet, hij vertelt alleen over Lumbago Alley - ‘Rugpijnstraat’ - en Bijbelse Lot, wiens vrouw en twee dochters er als zoutpilaren bij staan. Net als wij past ook hij niet door de kleinste doorgang - ‘Letter Box’ - van 27 centimeter breed en 74 centimeter hoog. Die nauwe doorgang draagt de naam ‘Tunnel of Love’. ‘Onze Eric’ levert aan het slot van onze tunneltocht zijn romantische bijdrage. In stijl van Miriam Makeba’s Klick Klack-song zingt hij tot besluit een ‘Vredeslied’. Zijn basstem galmt in opzwepend ritme door de ondergrondse gehoorzaal. Applaus volgt.

We verlaten de grot en begeven we ons naar het pad van zand, steen en grit, de ‘dirt road’ die ons over Swartberg Pas voert. Neerslag is opgedroogd, slipgevaar beperkt. De panorama’s zijn magistraal, niet in foto’s weer te geven. Grappig is de ontmoeting met een Tsjechisch echtpaar, dat naast Tsjechisch ook Duits, Engels en Russisch machtig is. Tijd voor een wodka?

Onderweg kunnen we bij ‘Kobus se Gat’ voor versnapering aanleggen. We besluiten echter na paspassage in Prince Albert te eten, een pittoresk Karoodorp uit de 19-e eeuw. Biefstuk smaakt er perfect, op houten plank opgediend. Rond half drie ’s middags is ons buikje gevuld, we hebben nog wat uurtjes te gaan.

De tweede helft brengt ons over de N12 langs Klaarstroom, Meiringspoort Waterfall, en De Rust terug in Oudtshoorn. Wat we zien, is onbeschrijflijk. Fantastische rotsformaties in schitterende kleuren als rood, groen, geel en vele andere. Als grotten in een openluchttheater. Het asfaltlint is het enige dat aan mensenwerk doet denken, de mens een nietig schepsel. Werkers zijn bezig aan de weg, een beeld met een glimlach waar de weg half is geblokkeerd. Een zwart gekleurde dame in gele hes heeft een pylon uitgestald. Het stopbord staat op 'halt'. Zij neemt de pylon weg en draait het bord op ‘Go’: we mogen door. Zuid-Afrika, rijk land, dat zich verder en verder opstoot in de vaart van volkeren en verkeer.

Wij glijden naar huis langs ‘Drifts of Meiringspoort’ met diverse naambordjes als ‘Spookdrif’ (Ghost Drift) en ‘Skelmkloofdrif’ (Hiddenravine Drift). We glimlachen bij ‘Ontploffingsdrif’ (Explosion Drift), een naam ontstaan toen een ezelskar met dynamiet over de hobbelige ‘boerenweg’ reed. De lading explodeert spontaan, de wagenmenner overleeft. Sindsdien heet de plek ‘Ontploffingdrif’, waar we eerder al een klip vol lawaai tegenkomen, in Zuid-Afrikaans ‘Herrieklip’.