(282) SAM69+, over de rust in dromenland

Donderdag 24 september 2015

Reisdrift tussen rotsen

Dankzij vroegere pioniers kunnen wij in hun spoor de ‘Swartberg Mountains’, die Kleine van Grote Karoo scheiden, in een dagtocht verkennen. Vanuit guesthouse ‘De Opstal’ in Schoemanshoek, vlakbij Oudtshoorn, rijden we via de R328 over de ‘Swartberg Pas’ naar Prince Albert. De historische bergpas behoort tot de mooiste van Zuid-Afrika. De naar 1.585 meter hoogte leidende, onverharde route - in 1888 geopend - is door een Zuid-Afrikaanse wegenbouwartiest aangelegd. Het zeventiende pasproject van Thomas Bain is tevens zijn laatste. Met ruim tweehonderd dwangarbeiders weet hij de enorme klus in vier jaar te voltooien.

Bain’s mannen werken met houwelen, schoppen, hamers, beitels, kruiwagens en buskruit. Grote rotsblokken worden met vuur verhit, daarna met koud water overgoten. Ze breken hierdoor in stukken. Rotsen veranderen in bouwstenen voor stapelmuren, die wij tijdens onze rit kunnen bewonderen. We treffen het. De 24 kilometer lange zandweg met stenen is na nachtelijke regenval opgedroogd. Met kuilen vol plassen is hij slipperig en zonder 4W-drive niet te berijden. De weg slingert zich langs de hellingen van het dal dat de Dorps River in een langdurig erosieproces in de rotsen heeft uitgesleten.

In een scherpe bocht komen we Droewaterval tegen. De naam zegt het: de waterval ligt droog. Hij gaat alleen in regentijd heftig tekeer. Vlakbij liggen ruïnes van de oude gevangenis, waarin de dwangarbeiders ’s nachts werden opgesloten. We zijn niet op onderzoek gegaan. Wie weet wat je tegenkomt tussen de reusachtige rotsen van Cape Folded Mountains - Kaapse Gevouwen Bergen -, die ongeveer vier- tot vijfhonderd miljoen jaar geleden zijn gevormd. Vanaf uitzichtpunten zijn bizarre bogen van zandsteenlagen en fynbosvegetatie goed te zien. Eenmaal boven op de pas hebben we een prachtig panorama over de Kleine Karoo tot aan de Outeniquabergen, waarachter de Garden Route zich verschuilt.

We gebruiken de lunch in Prince Albert, een pittoresk Karoodorp uit de 19-e eeuw. Onze gastvrouw en -heer hebben ons geadviseerd een grote ronde te maken. Dat vergt de nodige kilometers, maar dan omzeilen we de terugrit over de onverharde ‘Zwartberg’-pas. We volgen de R407 naar het oosten, die na veertig kilometer de N12 bereikt. Het is beginnend voorjaar. Overal is het op deze route aangenaam rustig. De Meiringspoortkloof imponeert. Een 25-tal ‘drifts’ leiden de rivier door de ‘poort’. Zij dragen uiteenlopende, bijzondere namen, als Valsdrif, Toldrif, Uitspandrif, Herrie Se Drif, Spookdrif.

Dicht bij De Rust vinden we in de nauwe canyon met zijn rode rotsen een parkeerhaven met toiletten, zoals deze alleen in luxe lodges voorkomen. Na gedane arbeid wandel ik het informatiekantoortje binnen. Achter de balie zit een ingeslapen medewerker, kin op de borst, luidruchtig te snurken. Ik laat hem in dromenland, er zijn toch geen boekwerkjes, folders of boekenleggers te bespeuren. De man doet zijn werk, hij doet De Rust letterlijke eer aan, het rustige Karooplaatsje dat nog maar net door het toerisme is ontdekt.

Wij zetten onze droom voort over kronkelend asfalt, tussen spectaculaire kloven door, naar Oudtshoorn, waar even verder ‘De Opstal’ ons opwacht.