(292) SAM69+, over door een dal naar huis

vervolg van (291)

Zondag 4 oktober 2015

Vriendelijk vrolijk

Verfrist vervolgen wij onze weg, nu weer langs wit-rode markeringen met NS-logo. We negeren de oranje kruisjes die naar boven gaan. Station Maastricht ligt door het dal verderop in de laagte. Na de Nekummerweg lopen we via een stalen brug over de Jeker. Honderd meter voor cafe ‘Den Dolhaart’ nemen we afscheid van elkaar. Cor en Bart verkiezen een tijdige trein en stappen over de snelste weg rechtdoor, ik neem het zandweggetje linksaf. Het jonge natuurgebied Jekerdalpark langs het riviertje de Jeker verleidt mij. Ik heb Erna verteld dat ik met etenstijd niet thuis zal zijn. Met overstap moet ik immers ook nog ruim drie uur op en langs ons spoor doorbrengen. En eerst nog het station vinden.

De Jeker doet vele malen langer zijn best. In twee miljoen jaar tijd slijt hij het dal tussen Sint-Pietersberg en Cannerberg uit. Het gebied sluit op het 19-e eeuwse stadspark van Maastricht aan. Bloemrijke graslanden en een kudde schapen begroeten mij. Ook langs de oever van de Jeker juichen de ruigtes met bloemen en boomgaarden me toe. Ik voel mij hier wel thuis, als een beverrat. Die moet er ook zijn, maar laat zich niet zien.

Ik verpoos mij kort bij het Centrum voor Natuur en Milieu Educatie Maastricht. Dit beheert natuurgebieden en tuinen in en om Limburgs hoofdstad, waarvan een aantal met cultuurhistorische waarde, zoals de Hoge Fronten met muurhagedissen. Mij bekruipt het gevoel de enige belangstellende in een bezoekerscentrum, zoals in ons duingebied, te zijn. Het loopt ook al tegen half vijf, hier hoog tijd om de tent te sluiten.

‘Vriendelijk en vrolijk, dat is het Jekerdal’. 

Deze constatering is van dominee Jacobus Craandijk, als hij in 1880 van Maastricht naar Neercanne wandelt. Ik ben geen dominee, loop de tegengestelde route, maar ben het met hem eens als ik van Belgische zijde zijn voetsporen tegendraads uitwis in de achtertuin van Maastricht. Naar Limburgs begrip is het Jekerdal klein, toch bevat het alle typische elementen van Limburgs heuvelland. Een stukje buitenland in Nederland, dat in de geschiedenis van Maastricht een grote rol speelt. Gelukkig is het unieke rivierdal van de Jeker niet ten prooi gevallen aan oprukkende stedelijke bebouwing.

Als de Jeker beweeg ik mij kronkelend van plezier in de richting van Maastricht, alsof ik mij bij voorbaat verheug op het moment dat ik me daar in de welkom hetende armen van Moeder Maas kan storten.

Uit een bundel Jekerparkpoëzie leen ik woorden van Wiel Kusters:

‘Ik wandel met de maan mijn zon naar huis,

nog nat van ochtendkou al schaduwarm.

En andersom. Een pad van sterrengruis,

jong gras, in avonddauw nog schaduwwarm’.

Ik bewandel de stadsomwalling van Maastricht, aanschouw de Helpoort en Jekertoren. Om bij het station te komen, ga ik niet onder de poort door, maar onderaan de trap rechtsaf. Ik klim de witte trap van de Hoge Brug op en steek de Maas over. Moeder Maas, hier ben ik, het NS-station verwacht mij ...

(Einde NS-wandeltocht Pietersberg Maastricht, in drie delen 290-291-292)