(294) SAM69+, over stil wandelen en still young

Dinsdag 6 oktober 2015

Mist en sirenes

De ‘stiltewandeling’ - aldus het lokale krantje - is op maandagochtend 5 oktober. Rond half tien verzamelen op parkeerplaats ‘De Hoep’ voor een wandeling van anderhalf uur. Zonder diep na te denken ben ik ter plaatse. Zware mist over het land dempt alle geluid. Atmosfeer voor een voettocht in stilte. Het bezoekerscentrum houdt zijn deuren dicht.

Op het terras van Johannes Hof zit niemand. De pony in het weitje graast geruisloos zijn groen bijeen. Ik stal mijn fiets, andere mensen hun auto. In totaal arriveren 21 wandelaars, de meesten fervent lid van een vaste kern. Ik schaar mij onder de enkele debutant in dit stilleven, gevormd door drie mannen en grote schare vrouwen. De namen Henk en Ingrid vallen, ook andere. Gelukkig geen Geert, wel die van Greet. Te veel namen om te onthouden. Laten we over mijn slijtende geheugen maar zwijgen.

Verrassend. Ik kom bekende gezichten tegen. Vers in mijn sleetse geheugen ligt het echtpaar, dat ik bij het zomerse Geuzenspoor ontmoet. Henk en zijn Marian brachten mij toen vanuit Bergen naar huis. Ik geef Greet een hand, noem mijn voornaam. Zij rakelt zo mijn achternaam op. Ik kijk verbaasd, maar weet haar niet ‘thuis’ te brengen. Haar geheugen herinnert zich mijn persoontje van vijftien jaar geleden. IJzersterk, daar word ik stil van.

Stil wordt het als Henk - met wandelstok - de leiding neemt. We duiken de bosjes in, op weg naar de ‘Brabantse Landbouw’, eeuwenoude hoeve in het Noord-Hollands duin. Op aangeven van onze voorman stoppen we, vormen een kring om een boom en geven elkaar de hand. Vragen stellen in een stilte-wandeling is vragen om moeilijkheden, schat ik in. Het lijkt wel of in koor ‘Shanti’ wordt geroepen. Ik houd me stil.

Met leidsman Henk voorop, zijn vrouw achteraan, trekt onze stoet over onverharde paden door het duin. Een trio mountainbikers jubelt hallo en goedemorgen, ons merendeel vervolgt stilzwijgend zijn pad. De eenzame Schotse Hooglander zegt nooit iets, zwartkopschapen staren ons schaapachtig na. De luchtvloot van Schiphol is de enige die de stilte doorbreekt.

In de pauze halverwege mogen mandarijnen gekauwd, woorden gewisseld worden. Ik begrijp dat initiator van deze ‘stiltewandelingen’ - Rob - wordt herdacht. Zijn vrouw, meewandelend, is daarmee zeer verheugd. Henk en eega hebben het wandelstokje overgenomen, Greet support ook en draagt inspirerende gedichten voor. Voor mij zijn het allemaal verrassingen, die me overvallen.

De terugtocht verloopt in eerbiedige stilte, op vliegtuiggeronk na. Ook de zon laat van zich horen. Tegen half twaalf vormen we in zand opnieuw een kring. Henk spreekt een woord van inspiratie, Greet roemt oktober in dichtvorm. Dorstigen gaan in de ‘Tuin van Johanna’ vrijuit keuvelen, met koffie.

Als ik bijna thuis ben, is het twaalf uur. Plots verbreken sirenes vlijmscherp de stilte, zoals iedere eerste maandag van de maand. Wanneer de snerpende serie verstomt, besef ik opeens wat stilte is. Voor mijn gevoel still young moet ik deze wandelbelevenis nog in alle rust verwerken. De volgende is na sinterklaas, dan ben ik bijna zeventig.