(309) SAM69+, over hop on, hop hofjes

21 oktober 2015 - Amsterdam, Nederland

Woensdag 21 oktober 2015

Religione en Rijpenhofje

Prinsheerlijk vervolgen E. en ik onze wandeling over de Prinsengracht. Op afstand zien we de Westerkerk, de stroom bezoekers aan het Anne Frank Huis. Daarheen gaan wij niet. We passeren het ‘Zon’s Hofje’, ook wel ‘Zonshofje’, aan Prinsengracht 159-175. Ook aan dit hofje - rond 1765 gebouwd voor doopsgezinde vrouwen van vijftig jaar en ouder - loopt menigeen voorbij.

E. wijst mij de toegangsdeur, voorzien van geboden als ‘openingstijden’, ‘deur zachtjes sluiten’, ‘let op onze poezen’. Begrijpelijk voor lezers. Vijftig plusser E. en ik, evenmin doopsgezind, constateren het verschil met het Van Brienen-hofje. Hier oogt het rommeliger, slordiger. De overeenkomst is weldadige rust, die ook in deze oase over ons heen valt. Twee poezen, een roodharige en een grijze, staarten hemelwaarts, draaien om onze kuiten voor liefdevolle aandacht.

Veel bewoonsters van dit Zonshofje geven begin 20-e eeuw de voorkeur aan het Rijpenhofje aan de Rozengracht, dat in 1913 wordt gemoderniseerd. Omdat het hofje aan de Prinsengracht leegstand gaat vertonen, worden kamers ook aan doopsgezinde meisjes en sociaal werksters verhuurd. De laatste bejaarde bewoonster verhuist eind jaren 1960. Het Zonshofje wordt hofje voor doopsgezinde studentes, huis met allemaal jongeren. Een jongedame opent haar voordeur, gaat gehurkt op de drempel zitten en slaat ons gade. Na wederzijdse begroeting legt zij uit dat het wonen hier betaalbaar is, omdat zij als vrijwilligster voor de kerk hand- en spandiensten verleent. “Volgende week gaan we het hofje onder handen nemen. Dan gaat het er weer netjes uitzien”.

In de gevel boven de ingang naar bovenwoningen is een gevelsteen: ‘Ark van Noach’. Op de afbeelding een aantal dieren, die twee aan twee de Ark betreden. Vandaar twee poezen om ons heen, natuurlijk. Onderop de tekst ‘De Arke Noach’, erboven een steen met jaartal MDCCLXV (1765 in het Latijns). Daar weer boven een zonnewijzer, die vandaag geen functie vervult, hoewel het een mooie wandeldag is. Tussen zonnewijzer en gevelsteen lezen we een doopsgezinde overweging van ene Bernardus de Bosch:

’t Geloof heeft hier Gods woord ontvouwd;

De Liefde ons dit verblijf gebouwd;

De Hoop blijve ons geduurig noopen,

Om op der zielen Zon te Zien,

Den tijd zorgvuldig uit te koopen,

en dus tot de Ark des heils te vlien.

Wanneer wij het hofje verlaten, doet de zon een verwoede poging door het wolkendek te breken. In de gracht vaart een bootje voorbij, met twee keffende hondjes. We gaan via Keizersgracht naar de ‘kleine bocht’ van de Herengracht, waar we bij ‘Huis Bartolotti’ met de dubbele knik in de gevel - ook wel ‘Het Bonte Huis - even halt houden. Prachtig grachtenpand uit circa 1617, gebouwd voor een van de rijkste Amsterdammers in die tijd. Had ik maar een kinderloze, aangetrouwde oom Bartolotti, die koopman in Bologna is. Enfin, op mijn oude dag ga ik binnenkort naar Venetië … Misschien schilder ik dan ook opschriften voor mijn eigen bonte huisje. ‘Ingenio et Assiduo Labore’ (door vernuft en noeste vlijt) eerder dan ‘Religione et Probitate’ (door godsdienst en rechtschapenheid). E. knikt instemmend.

(wordt vervolgd)

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s

1 Reactie

  1. Marijke:
    21 oktober 2015
    Jullie hebben toch wel om de hoek van de Rode Hoed, althans niet ver daarvandaan de lekkerste appeltaart van heel Nederland genuttigd he? [ geintje]. Op je eigen bonte huisje kun je ook Carpe Diem schilderen, ook al is dat bar clichématig. Maar jij en E. carpediempten daar lustig in mooi Amsterdam.