(328) SAM69+, over wellicht geen licht

Maandag 9 november 2015

Bus 5, Bettina, bracelet

Sinds de uitbarsting van de Eyjafjallajoekull in 2010 is de belangstelling voor IJsland enorm toegenomen. Zelfs in november - kil, koud, vochtig - wemelt het van de toeristen. ‘Iceland Airwaves 2015’, festival vol alternatieve muziek, draagt ook bij aan de stroom mensen die meer dan alleen muzikale poolshoogte komt nemen.

Het stimuleert de stijgende welvaart van de IJslanders. Excursies in ons beperkte programma verbazen ons over het transportsysteem voor lui, die attracties bezoeken. Reykjavik zit vol hotels, de vloot personenbusjes en touringcars is niet te tellen. Als een bijenkorf wemelt de stad van vervoerders.

Ook wij leren de kneepjes kennen. Welk busje haalt je op om je naar het busstation aan de periferie te brengen? Welke touringcar wordt de onze? Moet de voucher nog aan het loket - lange rijen wachtenden - ingewisseld voor een ticket? De ene keer naar de ene bestemming is niet gelijk aan de andere keer naar een andere bestemming. Het is dus danig dringen geblazen!

Ons geplande uitstapje naar het noorderlicht gaat helaas niet door. Wegens weersomstandigheden. Zware bewolking en regenbuien beletten een blik op de hemel. Op IJsland kan het weer elk moment veranderen en de hemel zich openen. In de hotellobby vernemen we niettemin dat we een vrije avond genieten. Volgende avond nieuwe kansen.

De volgende dag zijn de weersomstandigheden ons evenmin gunstig gezind. Bij navraag blijkt dat de jaagtocht - ‘Northern Lights Hunt’ - toch doorgaat. Een latertje, maar je moet er wat voor over hebben. Het busje laat op zich wachten, waar de grote bussen op het transferium in rij klaar staan. Wij stappen in bus 5 met Bettina als reisleidster en Hauke als chauffeur. Lachen in een volle bus, een mens of zestig. De tragikomische ratel van Bettina staat niet stil.

Een rit van twintig kilometer brengt ons buiten bereik van de verlichte hoofdstad. Het is hartstikke donker, helaas een ‘matige hemel’. Ons busnummer wordt ‘ingepeperd’ en reflecterende bracelets om onze armen aangebracht. Opdracht: geen licht maken. In gespannen verwachting staren meer dan honderd paar ogen - twee bussen op deze plek - naar de hemel. De ene camera flitst na de andere smartphone. Van Bettina geen spoor, van het noorderlicht evenmin. O ja, een bescheiden lichtvlek in het luchtruim. Even niet opletten en je mist het.

Het gaat regenen. Wij stappen met enkele anderen in de donkere bus. De ene na de andere smartphone splijt de duisternis. Velen wachten buiten in de nattigheid. Na lang hemelen komen ze als verzopen honden de bus weer in. Bettina meldt dat we het knopje voor het licht op deze avond niet hebben kunnen vinden. En - zegt zij - dat is maar goed ook, want het moet spannend blijven. Wel jammer voor ons, maar we mogen morgen nog een keer mee, zonder betaling. 

Ja, denken wij, mooi niet dus. Diep in de donkere nacht duiken we ons bedje pas in, waar de receptionist ons de volgende ochtend vroeg wekt voor de volgende excursie. Een hele mooie, maar dat weten we dan nog niet.