(338) SAM69+, over kop of schouder met verjaarscadeautje

Donderdag 19 november 2015

Dogenpaleis en duizenden duiven

Mijn voetsporen liggen al in het Overijsselse Giethoorn, het Zuid-Franse Port Grimaud en het Gran Canarische Puerto de Morgan. Plaatsen die hun best doen om de vergelijking met het enige, echte Venetië in het noordoosten van Italië te doorstaan. Een onmogelijke vergelijking. Het ware Venetië met haar grachten, gondels en bruggen is een unicum in de wereld. Iedereen heeft ervan gehoord, velen kennen de stad van tal van films - van James Bond tot Indiana Jones - en menigeen is er op bezoek geweest. Tot dat laatste hebben wij besloten om - zoals ik al eerder vertelde - daar mijn zeventigste verjaardag te vieren.

In het vooruit schep ik op over het binnenstappen van Café Florian. Inmiddels heb ik mij wat meer georiënteerd over wat wij gaan doen en wat dat mag of kan kosten. Wanneer ik ontdek dat op de menukaart van Florian een cappuccino liefst negen euro kost en een biertje niet minder dan dertien van die munten, krab ik mij toch even achter de oren. We gaan wel, hebben immers al geboekt, maar zoeken een wat minder prijzig tentje om onze dorst te lessen. Muziek ter ondersteuning van de drankzucht hoeft niet zo nodig, zeker niet als Florian daar bij terrasbezoek nog een onbeschaamde zes euro per persoon als toeslag op legt wanneer het orkest speelt. Hooguit lopen we even naar binnen om het cafe uit 1720 met zijn 18-e eeuwse salons te bekijken, om vervolgens rechtsomkeert te maken.

Het centrum van Venetië is een van de meest toeristische plekken ter wereld. Helaas schijnen er absurde prijzen te gelden, bedoeld om de toeristen uit te melken. Een tochtje in een gondel is Venetië bekijken zoals het moet: langzaam voortglijdend door stille grachten tussen hoge huizen, begeleid door het geplons van de riem in het water. Ik lees dat de gondeliers een soort maffia vormen. Ze deinzen er niet voor terug om je te bedonderen. Voor een halfuurs tochtje overdag betaal je al snel tachtig euro, ’s avonds zelfs honderd euro. Een kwartiertje langer maakt je portemonnee nog eens veertig tot vijftig euro lichter. Laat je de gondelier een liedje zingen, kost dat heel veel extra. ‘Lang zal hij leven, lang …’. Lang wil ik nog leven na mijn verjaardag. Romantiek is een ding, de traghetto een alternatief. Met deze openbare gondel kunnen we een veel goedkoper tochtje maken. Voor twee euro steken we dan het Canal Grande over.

Ze zeggen dat op Venetië alleen maar superlatieven van toepassing zijn. Trefpunt is voor iedereen van oudsher het ‘Piazza San Marco’, talloze malen overstroomd, steeds verder weg zakkend, maar nog altijd druk bezocht vanwege het Dogenpaleis (Palazzo Ducale) en Basilica di San Marco. Naast duizenden bezoekers toeven hier ook evenzovele nogal agressieve duiven, die - net als op de Dam in onze hoofdstad - geen enkele schrik hebben om fladderend op je hoofd of schouder neer te strijken. Mocht mij zo’n ongewenste landing overkomen, beschouw ik het gratis souvenir dat zij achterlaten maar als verjaarscadeautje.