(339) SAM69+, over voetje voor voetje door Venetië

Vrijdag 20 november 2015

Windwijzer en wijntje

Aan Venetiaanse bruggen, monumenten en pilaren kleven verhalen. Tot de bekendste behoort dat van de klokkentoren van San Marco. De Campanile di San Marco uit de 16-e eeuw, tegenover de Basilica, is met 98 meter een van de hoogste torens van Italië. Hij is in 1902 ingestort en daarna weer herbouwd. Inwoners noemen hun beroemde toren ook wel ‘il padrone di casa’ - de huisbaas. 

Voor een mooi plaatje van de Venetiaanse archipel kunnen wij de toren beklimmen. Of we bij de altijd lange rijen aansluiten is de vraag, ook al is de beloning een prachtig uitzicht over Venetië en zijn lagune. Bovenop zouden we aartsengel Gabriel in brons tegenkomen, die ook als windwijzer dient. Handig om te bekijken, want als hij naar de Basilica wijst, weten we dat ons beneden hoog water wacht.

Overigens is lang geleden met de bouw van de eerste toren begonnen - al in de 9-e eeuw. Pas in 1173 is hij klaar om voor schippers als vuurtoren van de lagunestad dienst te doen. Zijn huidige hoogte krijgt de toren in de 16-e eeuw. Om notabelen te paard tot bovenin te laten rijden, heeft de campanile een spiraalvormige opgang naar de top. Paardrijles heb ik nooit gehad, maar in gezwinde draf naar boven lijkt me sensationeel.

Wij gaan vast ergens een wijntje drinken, voorbijgaand aan het terras van cafe Florian. Wat de prijs ook is, een glas wijn in het Venetiaans heet un’ombra, letterlijk ‘schaduw’. Eeuwen geleden is het San Marco Plein, waar de campanile staat, de ontmoetingsplek van marktkooplui, handelaren en kunstenaars. Op het plein staan ook houten wijnbarretjes, waar de Venetianen hun dorst lessen. Omdat het in Venetië erg warm kan worden en de wijn koel moet blijven, verplaatsen de wijnkraampjes zich naar de schaduw van de campanile. In zijn dialect zegt een Venetiaan daarom ook nu nog “andemo a bever un’ombra” , we gaan een glas wijn drinken. De schaduw van de campanile - eeuwen geleden - ligt dus ten grondslag aan de zegswijze die vandaag de dag nog altijd van toepassing is.

Twee weken voor mijn geboortedatum begint het Venetiaanse carnaval, even beroemd als druk bezocht. Er zijn mensen die dit spektakel te commercieel vinden. We zullen het zien. Winkeletalages moeten de moeite van het bewonderen waard zijn. Ons lijkt de winter geschikt voor een bezoek aan de stad, waarvan wordt gezegd dat hij in verval is. Afbladderend pleister, wegzakkende huizen, vage lucht van zilte verrotting, het hoort er allemaal bij. Wij gaan voor de extra sfeer die mijn verjaardag, ondanks of dankzij nevel en motregen, aan Venetië toevoegt.

Ik zie ons al rondschuifelen over de bewegwijzerde voetgangersroute, die van het San Marco Plein via de Rialtobrug het Canal Grande oversteekt. Voetje voor voetje tussen duizenden toeristen door, langs vele souvenirwinkels, banale eettenten en andere verschijnselen van modern massatoerisme, zoals balletje-balletje spelende oplichters. Met prettige voorkennis dat we een zijsteegje kunnen inschieten, waar de meeste toeristen zijn verdwenen. Daar heerst heerlijke stilte. Gradevole, piacevole.