(342) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (1)

Maandag 23 november 2015

Lang geleden

In mei 1493 komt een Spaanse strijdmacht van duizend man infanterie en 150 paarden op Tenerife, vlakbij Santa Cruz. Onder leiding van Alonso Fernandez de Lugo luidt hun missie om de laatste van zeven Canarische eilanden te veroveren. De andere zes zijn al sinds 1402 veroverd in een strijd die uit naam van de Spaanse kroon door huurtroepen, vrijbuiters en andere mislukkelingen wordt gevoerd.

Het verhaal van de verovering is tot dan toe een triest verhaal van bedrog, moord, slavernij en ballingschap, waarbij de Spanjaarden niet op kunnen tegen de pijlen en bogen en guerillatactieken van de eilandbewoners.

Eerdere pogingen om Tenerife te bezetten zijn vruchteloos, maar de Europeanen blijven lang genoeg om onder de indruk te raken van de lokale bevolking. Volgens hun verklaringen zijn bewoners lang en blond, met blauwe ogen. Zij noemen zichzelf ‘Guanches’, van guan (man) en che, een woord dat naar de berg Teide verwijst. Guanches zijn dus ‘Mensen van Teide’ (of - uitgebreider - van Tenerife). De naam Guanche wordt vervolgens gebruikt om de inwoners van alle eilanden aan te duiden, hoewel die in veel stammen zijn verdeeld.

                                                        * * * * *

Niet zo lang geleden

Op de eerste maandag in april van 2007 zal Taxi Haulo om 13.20 uur langskomen om ons naar Schiphol te brengen. Wij zijn net naar ‘Hoeve Zuid Endt’ verhuisd, gelegen aan de Hondsbosseweg in het Heemskerkerduin. Ik besef dat de taxichauffeur het moeilijk zal krijgen. Wij hebben ons verschanst in een verscholen vakantiehuisje, een van de ruim twintig die op een utopisch natuurgebiedje onder de rook van de hoogovens, op steenworp van zee, verstopt staan. Wonen in het blikveld van Hoogovens, later Corus, nu Tata, we hebben die keuze met een stalen gezicht gemaakt. Het is tijdelijk. ‘Kapitein’ Admiraal ziet het in ons zitten. Wij in hem en in zijn paradijsje.

Hoeve Zuid Endt is met de auto bereikbaar. Ons huisje - voorheen ‘Bekijk ’t’ - is honderd meter ver het boerenerf op. Bewegwijzering ontbreekt. Gastheer tevens beheerder Admiraal vindt de benaming ‘Bekijk ’t’ maar niks. Bij onze komst verwijdert hij het naambordje subiet. Het huisje blijft geinig gelegen, op een rustig plekje. Maar je zult taxichauffeur zijn. Wij hebben een sociale inslag, houden heel vaak rekening met anderen en zeulen dus onze koffers alvast bijna driehonderd meter naar het kruispunt, waar de Hondsbosseweg daadwerkelijk als Hondsbosseweg met een straatnaambord staat aangegeven.

Om klokke 13.20 uur precies rijdt een achtpersoons busje op de geur van onze verhuisinspanningen en vakantievoornemens af.

“Ik heb het verderop gevraagd”, zegt de chauffeur. “Maar uw huisnummer wisten ze niet thuis te brengen. Bestaat dat nummer wel? Want waar komen jullie nu vandaan?”.

Ondanks reusachtige scheuren in de voorruit van het gedateerde busje - wij zijn de enige passagiers - arriveren we ruim op tijd op Schiphol. Voldoende tijd om in vertrekhal 3 in te checken. Erna’s koffer van zestien en mijn koffertas van acht kilo leveren tezamen geen probleem op.

We hebben ruim tijd voor een drankje en Italiaans broodje zalm. Het is vakantie.

(wordt vervolgd)