(343) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (2)

Dinsdag 24 november 2015

On the move

Reizen is voor even je huis kwijt zijn. Dat zijn wij gewend, binnen een half jaar sjouwen we voor de zoveelste keer onze boedel naar onbekende bestemming in onze provincie. We nemen niet de tijd om terrein te verkennen, kiezen bewust voor een aansluitende vakantie om van de beslommeringen bij te komen.

Op reis naar Tenerife zijn we onmiddellijk weer ons huis kwijt. Het vliegtuig neemt de plaats in, vier-en-een-half-uur door de lucht. De reisduur is geen probleem, we zijn al eens naar Nieuw Zeeland gevlogen. Verzorging onderweg is - tot onze verbazing - ook pico bello. Pasta, broodje, drankje smaken voortreffelijk. Maar de buren …

Erna naast mij aan het raampje ter rechterzijde, mijn linker buurvrouw de weg naar het gangpad versperrend. Haar arm in wijde mouw schuurt, schurkt en stoot steeds tegen mij aan, hoewel ik de leuning niet belast. Mijn voorganger schakelt zijn stoel onrustig in z’n achter-, dan weer in z’n vooruit. Een vrouwelijk stel achter ons - treffen wij weer - pakt steevast onze rugleuning vast, klapt het tafeltje ertegen en hort en stoot met knie, voorhoofd of welk lichaamsdeel ook tegen onze rug. Ineengekrompen in nauwe schulp neem ik mij voor om geen vlieg kwaad te doen. Erna kijkt naar buiten, waar geen vogeltjes fluiten …

Op Tenerife vinden wij onze koffers terug. We speuren naar onze huurauto, gecamoufleerd door de aard van de Spaanse verhuurder. Zijn kantoortijd is om, kantoor is gesloten, dus vergen autosleutels en papieren achttien euro extra. Cash. De tank blijkt niet vol, maar voor 98 procent met lucht gevuld. Dat stinkt (niet). 

We deponeren onze bagage in de achterbak. Achter het stuur wil ik mijn rugzakje op de achterbank hevelen. Mijn stoel buigt niet mee. Zoeken, trekken, duwen, geen beweging.

Zegt Erna: “Je kunt toch uitstappen en gewoon de achterdeur open doen”.

Klojo die ik ben. Weet ik veel dat we in een vierdeurs Renault Clio zitten.

Wanneer je in het donker door veel haarspeldbochten buiten het seizoen een kleine honderd kilometer naar de andere kant van het eiland Tenerife wilt, is het raadzaam jezelf al bij het vliegveld van verse brandstof te voorzien. Om zeker te zijn dat je vooruit kunt. Eerst tanken, dan naar onze bestemming koersen, universele logica.

Ons huis voor even kwijt treffen we opnieuw een boerenhofstee. Moeder-de-vrouw des finca's wacht ons met haar schone dochter op, ondanks het late uur vriendelijk lachend. ‘Was ik solo op reis, begon ik hier meteen een B&B. Inclusief receptioniste’, flitst door mijn hoofd. Ik rem de Clio af, Erna mijn gedachten.

Ons onderkomen is riant, twaalf bij zes meter huis-, slaap-, badkamer en keuken. Op z’n Spaans betegeld met zalmroze gemarmerde estriken van dertig bij dertig centimeter. Oppassen om niet uit te glijden, porseleinen kopje goed bij het oortje vatten. Huis voorlopig kwijt, verblijfplaats prima-de-luxe. 

De oceaan ruist op de achtergrond een enorme rust. Pasen in aantocht. In de kamers zijn alle muren eigeel geschilderd. Charmant decor.

(wordt vervolgd)