(345) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (4)

Donderdag 26 november 2015

Grillige Gigantes

Garachico is een dorpje tegen een heuvel aan de noordkust van Tenerife. Bebouwing is laag, voornamelijk witte en authentieke huisjes met houten balkons aan smalle, hellende keienstraatjes. In de oude kern staan gemeentehuis en kerk aan een sfeervol pleintje met bankjes, waar wij spelende en aan hun kont krabbende kindertjes een half uurtje gadeslaan. Simon Bolivar - standbeeld op dit ‘Plein van de Vrijheid’ - kijkt ook toe. Hij ziet een van de kinderen in een verscholen hoekje door de knieën zakken en haar hoognodige plasje lozen.

Als de avondklok tegen achten wijst, zakt de zon uit beeld, wordt de wind frisser en verdwijnen onze lust en geduld om de ‘Procesion’ af te wachten. We begeven ons door de autovrije straatjes naar ons onderkomen. Zonder het religieuze evenement te hebben aanbeden vallen we na enig lezen en een enkel kruiswoordpuzzelwoordje invullen als blokken in slaap.

Ooit was Puerto de la Cruz de haven voor de rijke zakenstad La Orotava in het achterland. Wij zoeken het in de jaren 1960 ontpopte belangrijkste toeristenoord van Tenerife op. Lelijke, hoge hotels ontsieren de skyline, gemêleerde drukte staat ons tegen. We blijven niet lang, keren terug naar ons appartement, waar we luierend van een verder autoloze dag genieten. Beetje lezen, beetje schrijven. Erna sudokuut er op los.

Op nog geen twintig kilometer van ons verblijf ligt Punta de Teno, het noordwestelijkste puntje van Tenerife. De vuurtoren staat in verlatenheid tussen zwarte en bruine lavarotsen, waartussen vissers hun exquise maaltje uit zee proberen te hijsen. Knalgroene vetplantjes vallen op in fel zonlicht, ze doorbreken het gitzwart van de ruwe vulkaanstenen. Op verre hoogte staat een grote gele blokkendoos. Wie daar woont, heeft vast en zeker geen hinder van zijn buren. Boodschappen doen is wat lastiger.

Om de hoek, in de richting van Los Gigantes, steekt een half dozijn uitgeschuurde hoge grillige bergkammen z’n neus in de woelige zee. Het lijken grof uitgehouwen koppen, die de blik op eindeloze emigratie naar verre oorden richten. Zeedampen waaieren als rookpluimen van sigaretten tussen de barranco’s vandaan richting zee. Voor rust en natuurgenot kun je beter hier blijven, in ieder geval rond de klok van elven, koffietijd. Hoewel enigerlei voorziening daartoe in geen velden of wegen valt te bekennen.

De rust is nog niet eens volledig in mijn hoofd neergedaald of een krakkemikkig en geblutst bestelautootje dient zich aan. Twee jochies stappen uit, zetten hun gettoblaster op het dak van het geparkeerde koekblik en draaien de volumeknop open. Ongevraagd mogen wij meegenieten van deinend Macarena-gestamp. De bastaarden. Buurman La Gomera lacht ons buiten gehoorsafstand, van achter een behaaglijke wolkenrand met zwarte kruin, geanimeerd toe.

Op het vrijwel uitgestorven Punta de Teno wordt aan de infrastructuur gesleuteld. Voor hoogbouw ten behoeve van massatoerisme? Voor hotels, cafe’s, restaurants? De grond waar wij staan, wordt omgeploegd. Komt er een betonvloer te liggen? Wij achten bewerking van de bodem hier misplaatst. Geruststellende rust zal verdwijnen, alom om ons heen groeiende kandelaarswolfsmelk eveneens. Dat moet men niet willen.

(wordt vervolgd)