(347) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (6)

Zaterdag 28 november 2015

Po, pauw, plasgoot, pikante worst

Onder druk moet Erna haar gefilterde koffie kwijt. Zij gaat naar binnen om naar de po(t) te vragen. De barkeeper verwijst naar buiten, naar de bibliotheek aan de rand van het pleintje. Uit rap Spaans met handgebaren vertaalt ze dat de sleutel op de eerste etage hangt, waarmee zij op twee hoog haar plasje kwijt kan. Klaterend van de lach keert ze met dit verhaal terug. Wij plassen nooit in een bibliotheek, zeker niet in een Spaanse.

Op het terras staat een diepvrieskist met overheerlijke ijsjes in de volle zon. ‘Crocante y almendrado y mas’. Til de klep op, neem een verkoelende duik, kies en reken binnen af. Klantenvertrouwen is er groot. Om tien over twaalf rammelt de kerkklokkenluider nog enkele slagen. Waarom? Wil hij melden dat hij nog steeds op zijn post is?

Even buiten Garachico passeren we Mirador de ‘El Emigrante’. De naam zegt het: van hier konden vrienden en kennissen emigranten naar Amerika zien vertrekken. De gebeeldhouwde emigrant zeult een vijftal uit beton gehakte koffertjes achter zich aan. Die moeten hem heel wat overgewicht hebben gekost. In ieder geval inspanning.

Aankomst bij Masca, bergdorpje op zeshonderd meter hoogte, is theatraal, zowel vanuit het noorden als vanuit het zuiden. Een lange kronkelweg leidt langs fantastische uitkijkpunten. Je ziet voortdurend de Barranco de Masca, het ravijn waarin het gehucht ligt. Het uitzicht op zee is grandioos. Een terraza is zo perfect gelegen dat het lijkt alsof de ondergaande zon door het ravijn in de oceaan zakt.

De kern van Masca loopt uit in een richel die op een tong lijkt. Hij is tot het midden van het ravijn uitgerold. Aan beide kanten van deze onbeschaamde lik aan het landschap, prachtig bezaaid met boerderijtjes en palmbomen, storten humorloze ravijnwanden de diepte in.

Wij hebben de route vanuit het noorden naar Masca genomen. In het dorp aangekomen dreigt tussen twee oprijzende bergrotspartijen door uit de donkerte van de zee het eiland La Gomera ons als een angstaanjagende demon te overvallen. Onderweg hield het andere ‘monster’ La Palma zich op afstand ten minste een beetje gedeisd. Het uitzicht is imposant, ook dat op Masca zelf. Parkeerplekjes zijn niet meer te vinden, elk hoekje en gaatje is gevuld. Toch word je niet onder de voet gelopen. Ik slaag erin ons huurkarretje op z’n zij, op twee wielen dus, in de plasgoot langs de weg tegen de bergwand te hangen.

In Masca ademt alles het einde van de wereld. Een stoere pauw komt ons begroeten. Onder palmbomen genieten we rugdekking van een reuzehoge zwartstenen hoed met halverwege een rand van rafels als orgelpijpen. Wat creëert Moeder Natuur toch allemaal!

In ‘Casa Riquelme’, angstaanjagend mooi erkertje, serveert Riquelme ons een schaal tapa’s van rauwe ham, kaas, pikante worst en olijven. Dat doet onze ‘lekkere trek’ deugd, bij het traditionele biertje en een verrassend glas tropicana. Met zijn tarieven weet Riquelme goede raad. Dat is hem in deze ver-van-de-bewoonde-wereld contrei gegund.

(wordt vervolgd)