(348) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (7)

29 november 2015 - Garachico, Spanje

Zondag 29 november 2015

Los Silos, losse surfers

Vanuit Masca wagen wij ons niet aan een afdaling te voet naar zee. We inhaleren het panorama vanaf ons eetbalkonnetje, waaraan een halfrond tafeltje hangt, mozaïekig ingelegd met stukjes straatsteen. Een schroef verankert het blad aan een lichthouten hekwerkje dat ons van tientallen meters diepte scheidt. Adembenemend. Ook hier, ver van de begaanbaar bewoonde wereld, blijkt het onmogelijk om stilte te laten zegevieren. Twee Engelstalige echtparen op leeftijd nestelen zich als een kwartet kwekkende kwartels met accent vlak naast ons. Hun snaters staan niet stil, niet bij het nuttigen van hun tapa’s, niet onder het roken van hun stankstok die sigaret heet.

Glurend door de spelonk - Barranco de Masca - zien wij een bootje langs de kust. De opvarenden genieten in de verre diepte ongetwijfeld wel van oorverdovende stilte. Dat zal ’s avonds en ’s nachts bij Masca-bewoners niet anders zijn. Een roofvogel suist plots over ons heen, loerend naar een stukje Chorizo. Of naar de Canarische duif, die wij op het dak met opvallend glimmende purperen nek de zon zagen aanbidden. Kat en hond komen ook nieuwsgierig langs. Onder gebiedende dwang van mijn voet degradeer ik de inbrekers tot verschoppeling. Heel klein kon ik al een aardig balletje trappen.

Bijna terug in Garachico blijkt tot onze verrassing een supermercado even voorbij onze finca gevestigd. Groot en goedkoop. Het voedseleldorado ligt een kilometer van ons onderkomen, in de richting van het schattige Los Silos. Voor weinig euro’s hebben we veel keuze. Deze zaak is stukken voordeliger dan eerder, toen ik in het dorp wat blikjes bier - Dorada - insloeg. Wij zullen vaker in deze ontdekking terugkeren, anders dan het Hollandse stel - ervaren Tenerife-gangers - dat zijn inkopen liever in Puerto de la Cruz, dertig kilometer verderop, blijft doen.

Een avondwandeling in stralende zon leidt ons via de achtertuin vol bananen naar rotsen langs de branding van de oceaan. Het lavagesteente is steil, grillig, grotendeels ontoegankelijk. Strandwandelen is levensgevaarlijk. Op de terugweg loeren de doden van Garachico vanuit betonnen flatgebouwtjes, vier etages hoog, sommige opgefleurd met een tuiltje bloemen, in zwijgende belangstelling naar ons. Zij luisteren in ruste naar het eeuwige gezang van de oceaan die de kust beklopt. Als een meeuw op een rots staar ik over woelige baren naar de einder. Ik ontwaar acht stippen. Golfsurfers pogen hun rijbewijs te bemachtigen.

“Dat zijn boeien”, beweert Erna stellig.

Ik sla de pogingen geboeid, maar onzeker gade. Ik twijfel. Iedereen kan de plank mis slaan. 

Ik draai me om, de zon verblindt.

“Die slinger hebben we zigzaggend gereden”, wijst Erna naar een berglint.

Ik zet mijn zonnebril op. Op de top - vijftienhonderd meter - schittert een machtige villa tegen avondlijk hemelblauw.

“Het is eenzaam aan de top”, mompel ik. Ik fabuleer de parapenter die hangend onder een luchtbed uit zijn slaapkamerraam springt.

“Wel schitterend uitzicht”, concludeert Erna.

“Maar je zult vers brood moeten halen”, werp ik, die thuis de boodschappen doet, tegen.

Deze avond gaan we bijtijds slapen. De zingende zee wiegt ons muzikaal.

(wordt vervolgd)

 

1 Reactie

  1. Marijke:
    29 november 2015
    Sfeervol stilistisch sappig schrijfwerk schittert stilletjes swingend: Tenerife tijdje terug---