(36) SAM69, over de feestdag van zijn broer

Woensdag 21 januari 2015

Wandelen en Domino

Als een jaar drie weken jong is, viert mijn broer zijn verjaardag. Vandaag voor de 65-ste keer. Ik zet hem in het Spaanse zonnetje. Ooit emigreerde hij met Quiteria en twee zoons naar Murcia in Spanje. Bijna veertig jaar geleden stapt Hans op eerste kerstdag in een Spaans huwelijksbootje. Ik ben er niet bij, want ik bewandel net de omgekeerde weg. Wanneer Hans zich nadien met zijn vrouw in Nederland vestigt, zoek ik mijn levensspoor buiten onze landsgrenzen. Mijn broer sticht zijn gezin in Waalwijk, twee prachtige jongens om trots op te zijn. Dat is Juan nog steeds. De oudste, Oscar, is ingenieur en Roberto is arts.

Als de twee broertjes nog op school zitten, zoek ik het geboortedorp van hun moeder op. Casas Nuevas, vlakbij Murcia en Mula. Eenvoudig dorpje met ongeplaveide wegen en één politieagent die als enige telefoon bezit. Wordt iemand gebeld, volgt een langgerekte schreeuw naar buiten. De familie ontvangt mij als een vorst. Vader en moeder Espin hebben er tijdelijk een ‘schoonzoon’ bij, mijn bolide mag voor de deur. Ik betrek een slaapkamer en mee-eten is all-inclusive. Elke dag een douche, vooral heerlijk in Spaanse hitte, waar vliegen welig tieren. Af en toe nodigt Hans’ schoonvader mij in de ‘opkamer’. Hij wijst mij de bank, loopt naar zijn hoekkast, pakt een blikje en biedt mij een rokertje aan. Geweldig ritueel. Naast mij kletst hij me in ongedwongen sfeer de oren van de kop. Ik onderhoud zijn woordenstroom door een beleefd si of no tussen te werpen. Nog altijd is Casas Nuevas mijn ongeëvenaard mooie herinnering.

Hans is met zijn gezin naar Spanje geremigreerd. Oscar ging naar Napels, woont nu in München. Roberto woont op de Balearen, waar hij en zijn vriendin als artsen aan het ziekenhuis zijn verbonden.

Nog drie weken, dan ben ík jarig. De volgorde is altijd hetzelfde, ons leeftijdsverschil blijft. Hans praat zich in het Spaans de blaren op de tong om zijn pensioenrechten te verzilveren. Als Barcelona-aanhanger kletst hij zijn dorpsgenoten, stuk voor stuk fans van Real Madrid, ook onder tafel. Óp die tafel speelt hij zonder dubbelspel Domino met oudere señors. Daarna gaat hij aan de wandel, tot wel vier uren aaneen aan toe. Vooral in de late avond, wanneer het koeler is. Voettochten doe ik hem hooguit voor de helft na, niet eens iedere dag. Wat wil je, Hans is jonger en lichter in gewicht.

Gezondheid, je weet het als geen ander, Juan, is het allerbelangrijkste. De lezer mag weten dat mijn broer een paar jaar geleden tegen een hartstilstand aan liep. Grote schrik, maar Spanjaarden blijken alert te kunnen reageren. Hans floreert als nooit tevoren, met een kastje in z’n borst.

Nog precies drie weken en wij treffen elkaar in Bilbao. Gaan we tapas verorberen en een glaasje leegslurpen, net als vorig jaar in Valencia. Daar moeten we een traditie van maken. Nu eerst een toost op je 65-ste. Je cadeautje krijg je als ík jarig ben: een doos Dominostenen.