(360) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (15)

11 december 2015 - Garachico, Spanje

Vrijdag 11 december 2015

Eenvoudig, excellent eethuis 

“Dit eetschuurtje is vol”, puft Erna, terwijl ik de laatste gamba openvouw. Vis en zeevruchten lusten Erna en ik als geen ander. Anders dan van de zetmeel met koolhydraten blijft van het volumineuze zeemaal weinig over. Slechts van de gefrituurde babysquid resteert nog een heel klein beetje, waarmee wij bewijzen van babyvoeding geen kaas te hebben gegeten. De sla is op, de aardappelen voor de helft. Van het karafje is onderwijl nog een broertje neergezet, op speciaal adoptieverzoek uiteraard.

De ober heet Tuto, die naam krabbelt hij - als wij erom vragen - op een papiertje. Hij heeft de grootste lol met ons. Hardwerkend, gelet op z’n blanke huid niet geraakt door enig zonnestraaltje, tovert hij la cuenta tevoorschijn. Voor 37,50 euro is bij alles ook nog een cafe cortado inbegrepen.

“Tuto?”, vraag ik voor de zekerheid.

“Si, si, todo, es verdad”, lacht hij. Ik blijf hem ongelovig aankijken.

“Hasta mañana”, voeg ik hem toe.

“Mañana cierrado”, riposteert hij.

Ik weet dat het restaurant op dinsdag is gesloten - zijn enige vrije dag van de week - en herhaal: “Hasta mañana”.

Tuto staart me niet begrijpend aan. Ik help hem uit zijn lijden. “Hasta mañana, a la playa!”.

Een langgerekt, luid “Aaahhh” laat de hele eetzaal op- en omkijken. Wij staan op en bewonderen het uitzicht op de tuin, waar papaja’s en citroenen voor het grijpen hangen. Waar de huis-, tuin- en keukentrap bedrijfsklaar onder de bomen staat, een stuk beton als steunzool onder de onderste trede. De drie meter hoge muur scheidt het restaurant als een fort van ons onderkomen. De muurstenen rusten uit als luie rotsblokken, door een brede lichtgrijze cementvoeg stevig aaneen gemetseld. In en uit spleten zwermen kleine en grote hagedissen rond. Gekko’s? Ze klauteren lichtvoetig omhoog, omlaag en opzij. Kleefstof aan hun pootjes, dat kan niet anders. Bovenop de muur houden ze vaak bewegingsloos stil, in de volle zon turend naar het blauw van de oceaan. ‘Mirador de El Emigrante’. Aan de zijkanten van de muur spelen de reptielen tikkertje, alsof de verdediging van hun vesting nog moet worden geregeld. Of is de achtervolgende partij de binnengedrongen vijand die tot de aanval is overgegaan?

Ik schuif onze stoelen onder de afgeruimde tafel en onderwerp de vitrine achter mijn rug aan een nadere beschouwing. Hij herbergt enkele vissersbootjes in miniformaat, waaronder de TE851. Zij omringen een certificaat, waarop Restaurant Ribamar als winnaar van de 21e Premios de Gastronomia wordt betiteld en geprijsd. Terecht, naar onze mening. RR, de ‘Rolls Royce’ onder de Spaanse volkskeukens. Een soort ‘Jardin de Señora Juanita’, oftewel Johanna’s Hof.

Internet-review:

‘Yes, their paella is really excellent, by any standards. We had a dinner in the restaurant - 30 kilometres drive from our hotel. It was worth it. We tried fresh fish, very, very good. The service is not Waldorf Astoria-style, but friendly and straightforward, nothing wrong with it. We will go there again, certainly.’

Wij - Erna en ik - hebben ons op een tweede Paasdag nooit zo volgegeten.

(wordt vervolgd)

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

1 Reactie

  1. Marijke:
    11 december 2015
    RR klinkt als een 1,2,3 Michelinsterrenrestaurant, zou het daar nog steeds zo lekker zijn? Dát onderzoeken zou beslist een mooi THT-doel vormen. (Tenerife Huidige Tijd) Idee?