(361) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (16)

Zaterdag 12 december 2015

Omhoog, omlaag, omhoog

Van Garachico slingeren wij ons in de richting van Los Gigantes, vijfendertig kilometer bochten heen en weer omhoog, even zo vele keren heen en weer omlaag. Hoewel de Teidetop in de mist hangt - voorbij Santiago del Teide goed te zien - lacht de zon ons ook vandaag weer tegemoet en doemt La Gomera voor onze neus op zwemafstand op. Boven deze donkere pudding met lichte cakevlekken ligt een even dikke laag slagroom, de rest van het heelal is vrijwel blauw. Bij Garachico glanst de oceaan als een spiegeltje. De rij witte wolken in de verte reflecteren in de diepste diepten van de zee. Net het effect van een lachspiegel, fantaseer ik nog.

Het landschap is als het uitzicht: fascinerend. Ook de begroeiing is heel divers, helaas ontberen wij de broodnodige botanische kennis. Aan een kameeltocht - onderweg ontdekken we een oase met een stuk of vijftien woestijnschepen, herkauwend, lui op hun knieën liggend - hebben we geen behoefte. Net zo min als aan een fietstocht. We komen wel wielrenners tegen. Erna grapt dat zij nog liever gaat lopen. Mij maakt het als klimgeit niet uit, op de fiets of per benenwagen, als het maar uitputtend heet is. Heb ik geen bult op m’n rug voor nodig, laat staan twee.

In de afdaling staan even voorbij een onverwacht mobiel 40 km-bord enkele fluorescerende markeerstiften. Knal- maar dan ook knalgeel. Een viertal wegwerkers leunt op schop en houweel. Het volgende bord - ‘Werk in uitvoering’ aangevend - nemen zij bepaald niet serieus.

“Werkoverleg”, zegt Erna, die in haar werk met Amsterdamse wegwerkers heeft te maken. Ik denk er het mijne van. Liplezend constateer ik dat het hier over het weer en de voetbaluitslagen gaat.

Niet overal zijn de scherpe kantjes van de weg afgeschermd; in ons laaglandje zou dat beslist niet zo kunnen. In de bochten vallen mij hier de honderden donkerbeige ‘geldkisten’ van beton op, een alternatieve vangrail vormend. Verder in de richting van Puerto de Santiago zijn ze in de volle zon verkleurd tot lichtbeige. Kon ik ze maar leeghalen, droom ik mijn schaapjes op het droge tellend, maar ik kan alleen maar een tak van de boomheide, of is het heideboom, langs de weg plukken.

Een ezel rust onder een boom uit, een vrouw in klederdracht loopt met een baal hooi op haar hoofd in balans. Die goeie ouwe tijd. We koersen verder op het Tenerife van uitersten, op weg naar het mondaine leven van Los Gigantes, voorproefje van Playa de las Americas en Cristianos.

De zeer rustige sfeer doet ons zowaar een boulevardwandelingetje volbrengen, laat Erna een ansichtkaartje uitkiezen en zet mij voor een eurootje een half uurtje achter het beeldscherm om een mailtje te versturen, met Erna nieuwsgierig meelezend boven mijn getranspireerde nek. Ver van huis laten we altijd van ons horen.

Na een ontspannen avondje en een goede nachtrust zullen we genoeg energie hebben om een flinke klus te klaren: het beklimmen van de Pico de Teide. Ook al wordt er regen verwacht.

(wordt vervolgd)