(362) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (17)

Zondag 13 december 2015

Teleferico del Teide

Wanneer we de deur uitstappen om de Pico de Teide te bestijgen, regent het inderdaad. Wij gokken nooit, winnen nooit iets en toch wagen we het erop. De zon is onbetaalbaar. Aan de zuidzijde van het eiland schijnt hij altijd, we kunnen dus royaal op hem inzetten. Ook is de kans groot dat La Gomera opnieuw haar dagelijks ververste slagroomhoed draagt. Haar hoofddeksel tekent een fantastisch fraai vergezicht, omhoog krullende wolken hebben aan hun onderkant een kaarsrecht afgeplatte bodem. Deze horizontale lijn zet zich naast het eiland aan beide zijden boven zee voort, zodat het lijkt of een plak koek tussen wateroppervlak en slagroom is weggesneden.

We volgen de borden El Teide, de vulkaan die zeventig kilometer van onze finca ligt. We kronkelen weer omhoog en omlaag, vooral omhoog. ‘Pinar del Chio' lees ik, ontmoeting met honderdduizenden pijnbomen in een maanlandschap. Hoe die in deze bodem wortelen, is een raadsel, maar ze doen het, met z’n allen. Op achttienhonderd meter hoogte wordt dat minder. Hun aantal en individuele lengte nemen af. Ondertussen wordt het mij wel duidelijk waarom we zoveel houten balkonnetjes en houten voordeuren in Tenerife’s dorpjes en stadjes ontwaren.

Het maanlandschap is indrukwekkend. We stellen ons Neil Armstrong voor, wagen echter geen stap in de donkerbruine tot zwarte, grillige buitenaardse ruimte. Het lijkt als thuis, hoewel schijn bedriegt: alsof de bodem net vers is bemest. We ruiken echter niks en we horen nog minder. Het is - gelukkig - al weer enige tijd geleden dat de Teide zijn mestkar heeft uitgereden. Je moet er niet aan denken dat het juist vandaag weer zou plaatsvinden.

Op de lange stukken langzaam stijgend, kaarsrecht asfalt voelen wij de intense impressies van Monument Valley en andere nationale parken in het westen van de Verenigde Staten weer tot in onze botten. Monumentale rotsformaties sieren Tenerife, met een reuzenvulkaan op de achtergrond. Nou ja, achtergrond, met evenveel recht kun je zeggen voorgrond. Hij staat er gewoon. Langs zijn helling loopt een draadje, waaraan een tweetal knoopjes hangen. Stijgt het ene knoopje uit een doosje omhoog, daalt het andere uit het bovenste doosje even voortvarend af. Je moet dat ‘perpetuum mobile’ maar uitvinden, een hele kunst om er een economisch verantwoord confectiewerkje van te maken.

Pico de Teide - in Parque Nacional de las Canadas del Teide - is 3.718 meter hoog. De hoogste berg van Spanje, tot werelderfgoed verklaard. Wanneer El Qaida een aanslag met een airbus zou plegen, zou deze wolkenkrabber van een berggigant het niet eens bemerken. Alsof een vlieg wat kriebelt op z’n schouder. Voor Bin Laden c.s. hoef je hier, ondanks grotten en spelonken die op de loer liggen, geen vrees te hebben.

We ontdekken dat een entreebewijs voor de ‘Teleferico del Teide’ 22 euro per persoon kost. Dat kunnen we vervolg geven met een voettocht van het bergstation naar de kratertop. Maar daarvoor blijkt een persoonlijk visum voor Nationaal Park Teide vereist, verkrijgbaar in Santa Cruz de Tenerife. Dat gaat ons iets te ver.

(wordt vervolgd)