(364) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (18)

15 december 2015 - El Teide, Spanje

Dinsdag 15 december 2015

Op tweeduizend meter hoogte, bij Los Azulejos, kruipen witte wolken langzaam over de rafelranden naar ons toe. En beduidend sneller terug. Het is formidabel fris. Erna geniet van grandioze kleurschakeringen, die toch slechts uit een beperkt regenboogspectrum bestaan. Tussen vele kleurnuances van zandgeel en zandgrijs tot lavabruin en lavazwart wandelen fantastische tinten groen. Pal voor ons staart een uit steen geslepen ‘Guanche' over de vlakte naar het verre wilde westen. Althans, met enige fantasie.

Het bezoekerscentrum van het nationale park lijkt Duits eigendom. Er wandern sozusagen wat Osterburen herum, sie entwickelen zelfs hun eigen Wanderpaden in gedrukte vorm. Wij hebben trek in koffie met cake. Tarieven volgens monopoliepositie, prijzig dus.

De bijna sneeuwloze Teidetop roept. Nemen wij de Teleferico del Teide, ook zo’n monopolist? Ach, je komt hier misschien eens in je leven. Een goede vriendin, veelvuldig Tenerife-bezoekster, heeft het dringend aanbevolen. Dus sluiten wij aan in een lange sliert voor de kassa. 

“Si, si, dos personas, por favor”.

Ik ontvang twee tickets, los numeros 194.657 en 194.658. Plus zes euro retour. Het onvervalste briefje van vijftig is door een beveiligde sleuf opgeslokt. Business is business, ook in ijle lucht.

In de mensenrij voor het loket herken ik lang vervlogen tijden. Wintersportgenot, wachten op een gondel, de hoogte in naar een duivelse berg, de Diavolezza. Ondanks de grote belangstelling hier voor de vulkaantop waren we onze auto vrij snel kwijt. Zelfs op een plekje vooraan. Kwestie van Amsterdamse bluf, hardop beweren dat voor ons altijd een parkeerplaatsje vrij is of komt. De gondel daarentegen laat een klein uurtje op zich wachten. Een op het oog opgeschoten modern Spanjaardje van een meter zestig hoog in de rij voor ons, twee piercepijltjes door zijn oorlellen, kwekt wat af met drie dito Spaanse juffertjes van dezelfde lengte, geen oorpijltjes, navels niet te zien, maar wel her en der de nodige tattoo’s.

Opeens worstelt het joch zich terug, dwars door de achter ons wachtende meute heen. Hij keert even later weer in z’n harem terug. In de buurt van het loket of mogelijk bij het restaurant heeft hij een reuzenzak chips weten te bemachtigen. Pappas arrugadas, maar dan in dunne schijfjes, in plastic verpakt. Een van de chicas houdt de zak open, de anderen doen een voor een een graai. Dat ziende grijp ik mijn kans en sla toe. Ik pak ook een minuscuul chipschijfje, waarvoor ik mij niet hoef te schamen. Voer voor die meiden natuurlijk. … ‘Een blonde Noor? Hoewel, hij is aan de kleine kant. Maar in vergelijking met ons’ … Giechelen achter kleine, lege handjes voor gevulde mondjes.

Plotseling klinkt een vraag in mijn richting. “Quire mas?”.

“No, no, vale, gracias”, bloos ik als schijnheilige, jongere oudere. 

Een Spaanse chat, mijn Hollandse tongval inbegrepen, volgt. Het clubje komt uit Valencia - ik doe m’n best, herhaal ‘Balencia' - en verbaast me volstrekt. Grote stad, Erna en ik zijn er geweest, vol sinaasappels, cultuur en ander fraais. Maar tot onze verbazing spreekt het alleen maar Spaans. Geen woordje Engels.

(wordt vervolgd)

1 Reactie

  1. Marijke:
    15 december 2015
    Het pikken van een pappasje arrugadasje is DE manier om lange wachttijd te bekorten en wat lief dat jij als schone jongeling daarvan nog meer kreeg aangeboden!