(367) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (19)

18 december 2015 - El Teide, Spanje

Vrijdag 18 december 2015

Spanjaarden zijn nieuwsgierig. De dames willen weten waar wij vandaan komen. Eentje vraagt hoe ik aan zo’n bruine kop kom. “Is het niet koud om in een simpel T-shirt helemaal naar boven te gaan?”. Zij heeft een punt, ik doe graag stoer. 

“Frio? Ik kom net van IJsland. Daar heb ik in een tangaslip bij een geiser een uurtje in de sneeuw gelegen!”.

Interessant. Het vrouwelijk trio doet zijn provisorisch om de nek gevouwen badlaken en zo nog wat doeken even af om samen met Erna en mij in het digitale cameraatje te worden opgeslagen. Het veelbesproken kiekje zal tot onder de oranjeboomgaarden in de Spaanse sinaasappelstad worden besproken en begniffeld. Zoveel is seguro.

Met in totaal 38 nieuwsgierigen - wij zijn nummers 35 en 36 in de rij - en een verveeld uit z’n ogen kijkende uitsmijter - nummer 39 -, zijnde de bewaker van de luchtbus aan een stukje staaldraad, zeilen we van 2.356 naar 3.555 meter hoogte. Inderdaad, op een lullig metertje na twaalfhonderd meter hoogteverschil. We gaan minder snel dan indertijd met de lift in het Empire State Building en die in de Twin Towers, maar toch nog altijd een honderdvijftig meter per minuut over een lengte van om precies te zijn 2.482 meter. Met zes marathons op mijn naam weet ik exact hoeveel een meter lengte op onze aardkorst eruitziet. Hier gaat het om een stijging van - uit het hoofd berekend - 47 procent en 11 promille, gelijk aan een bodylotion van acht minuten spraytime. Dat noem ik nog eens een hoogtestage.

De gondelkabel steunt trouwens op drie palen, zeg drie elektriciteitseiffels, op zijn weg naar de top. En jawel, herkenbaar van de skitochten in Zwitserland, over iedere top van elke paal zakt de gondel meer dan verwacht naar beneden. Alsof hij los komt te hangen en vervolgens stevig gaat slingeren. ‘In een rijtuigie, in een …’. Je weet dan dat een koor van 38 bassen, tenoren en alten dezelfde toon inzet. De toon van angstige spanning: oei-oei-oei. Dat gebeurt hier dus ook, een paar keer achtereen, voltreffer van een origineel refrein.

Eenmaal de gondel uitgestapt is het inderdaad behoorlijk fris, vooral door de stevige noordenwind. Erna stoeit met de ijle lucht en houdt zich koest. Heel verstandig. Op ons gemak rondlopend genieten wij van het fantastische panorama, hoewel een wattendeken veel van het uitzicht op de gehele archipel aan ons oog onttrekt. De bizarre wereld die Moeder Aarde hier in de persoon van de Teide heeft neergespreid, moet er een van wanhoop zijn geweest. Ik heb ook wel eens last van mijn darmen, maar zoals het hier gestold ligt, is mij nooit gelukt. Het slaat alles. Met ertussen lappen fluweel van zachtgeel, beige en lichtbruin, ook de mooiste tinten groen.

Het aanleggen van de wandelpaden van steen moet engelengeduld hebben gevergd, ook al liggen de blokken voor het oprapen. Het is dat er op het vliegveld strenge controles zijn, anders stapelde ik thuis een muurtje van glimmend obsidiaan om onze tuin.

(wordt vervolgd)

 

2 Reacties

  1. Marijke:
    18 december 2015
    Meer dan 1000 woorden weten te produceren wachtend op een liftcabine en stijgend met diezelfde liftcabine heet toch wel taal op grote hoogte! Taal met uitzicht...
  2. Truus de Vries:
    18 december 2015
    Wat anders, het lijkt met heerlijk om dit allemaal te kunnen doen.