(368) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (20)

Zaterdag 19 december 2015

Op ons pad omhoog komen we een imker tegen, de stevig is ingepakt tegen de zon. Hij bewaakt het gebied, waar je niet zomaar vrijuit naar de top mag wandelen. Je moet er een geldige ‘autorizacion’ voor aanschaffen in Santa Cruz. Dat hebben wij niet gedaan. Tot mijn spijt, want ik constateer nu dat ik mijn evenwichtskunsten op het randje van de krater boven mij graag zou hebben vertoond.

Erna loopt een stukje achter mij en schiet foto’s. Onmiddellijk ziet een Spaanse familie haar voor professional aan en vraagt haar hen op de kiek vast te leggen.

“En? Heb je alleen hun voeten in beeld genomen?”, vraag ik volgens mijn oerslechte gewoonte tot malicieus denken en handelen.

Erna is niet zo. Zij is veel te lief voor zulke ‘practical jokes’. Bovendien, het resultaat valt meteen waar te nemen. Digitale camera, nietwaar.

Op de wandelterugweg hebben we de stevige koude wind gelukkig in de rug. Slechts een heel klein beetje sneeuw valt te ontdekken. Ik kan mij niet voorstellen dat ze hier in de winter op plastic zakken naar beneden glijden. Dan haal je toch aan die scherpe lavarotspunten die plastic zak zo open?

De kaartcontrole van de bezoekers blijkt goed geregeld. Je moet enkele keren door een tourniquet op vertoon van je ticket, iedereen persoonlijk, waardoor exact kan worden gecontroleerd of het aantal passagiers dat in de gondel naar beneden komt even groot is als het aantal dat is opgestegen. De toegang is van negen tot vijf, een kantoorgondel als het ware. Formeel word je geacht ten langste een uurtje boven te blijven, om het terugvervoer zo gespreid mogelijk te laten verlopen.

Ik ben er niet achter gekomen of er wel eens iemand clandestien op de top is achtergebleven, en zo ja, wat de bewakers bij ontdekking van een tekort bij terugkomst aan het einde van de middag daaraan doen. Ik vraag me ook af wat een mens in de nacht te  zoeken heeft in zo’n krater. Ik bedoel, er liggen geen goud-, zilver- of wat voor aders ook, een hotel of B&B is er niet, en een bar ontbreekt eveneens. Een nachtje overblijven zou natuurlijk wel bar zijn.

Op de terugweg hebben wij weer een soort van geluk met de gondel. Precies achter ons, de nummers 37 en 38, sluit de stuurman het perron. De na ons gekomen terugreizenden moeten acht minuten vakantietijd tegen wachttijd inruilen. Wij niet … 

De terugrit naar Garachico via La Orotava, Historical Town Centre, bestaat opnieuw uit ongekend mooie indrukken van een maandlandschap, dat Nationaal Park del Teide heet. Fabelachtig en heel bijzonder. 

Hoe dichter we La Orotava naderen, hoe dichter de mist van het wolkendek dat ons het uitzicht belemmert. Ook het zicht is mager en beperkt zich soms tot maximaal een meter of tien, lastig voor de chauffeur in het bochtige parcours. Toch arriveren we zonder incidenten in La Orotava, waar we tamelijk snel een parkeerplaatsje weten te vinden a raison van 1,25 euro voor twee uurtjes.

(wordt vervolgd)