(369) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (21)

20 december 2015 - La Orotava, Spanje

Zondag 20 december 2015

De plaats La Orotava ligt op een steile helling aan de oostrand van de Valle de Orotava, vierhonderd meter boven de zeespiegel. Met 38.000 inwoners heeft La Orotava zich de laatste jaren ontwikkeld tot een stad met twee gezichten. In het westen ligt het rijke en goed onderhouden historische oude stadsdeel, waar bezoekers uit de hele wereld komen en waar ondanks de drukte een rustige, ingetogen sfeer heerst. Aan de oostkant ligt het bruisende, levendige nieuwe stadsdeel met winkels, woonblokken, industriegebieden en opgeknapte plekjes.

De oude stadskern maakt niet zozeer indruk door de schoonheid van de afzonderlijke bouwwerken, maar vooral doordat de historische bebouwing in zijn geheel zo fraai bewaard is gebleven. Eenvoudige huizen uit vervlogen tijden zijn te vinden in de molenwijk Farrabo, die boven het oude centrum ligt. Hier staan nog gofio-molens, waarvan een enkele zelfs nog in bedrijf is.

(NB. Gofio is een mengsel van geroosterde en daarna gemalen granen, al bekend bij de oorspronkelijke bewoners, de Guanchen).

 

Wij begeven ons in La Orotava eerst naar een bar, voor een broodje en een drankje. De oude kroegbaas bestuurt zijn taveerne als een vorst vanachter een toog die meer dan de halve lengte van zijn gehele zaak beslaat. Die zaak is minstens dertig meter diep.

“Bon dia, senor. Hay bocadillo’s?”.

“Si, si. Jambon y queso”.

Tussen allerlei soorten kopjes koffie door - van con leche tot en met cortado - manoeuvreert hij de opgewarmde bocadillo’s voor onze neus. Dat smaakt bij de eerste hap en gaat erin als koek. De waard zet een oranjegekleurde fles met schroefdop naast ons bordje. In de tekst op de fles lees ik iets van naranjas, uit de zijkant steekt een wit driehoekje papier. Een vastgekleefd servet?

“Wil jij tomatenketchup van sinaasappel op je broodje?”, vraag ik Erna. Zelf heb ik er geen behoefte aan, eigenlijk nooit.

“Ikke niet!”.

Beiden zijn we geen echte liefhebbers van het gemeenschappelijk in gebruik geraakte vettige USA-sapje. Wanneer we ons smakelijke broodje naar binnen hebben gewerkt, vraag ik de kroegbaas om een servetje, wijzend op de grote stapel achter hem op de aanrecht tegen de wand. Hij begrijpt mij in het geheel niet, wijst steeds andere objecten aan of ik die soms bedoel. Dan reikt hij me een exemplaar van de stapel.

“Gracias”, mompel ik mijn laatste hapje deeg weg.

“Of mevrouw ook een servetje wil?”.

“Por favor”.

Hij geeft Erna er ook een, pakt de sinaasappelfles en deelt ons non-verbaal mee: ‘Zijn deze soms niet goed?’.

Het blijkt dat de tomatenketchup zich heeft vermomd als voorraadfles gevuld met pakken kleine vierkante servetjes. Weten wij veel. Als ik de baas uitleg dat wij niet van sinaasappeltomatenketchup houden, moet hij heerlijk luid om het voorval lachen. De hele zaak, met tien personen gevuld, is op de hoogte.

Rondwandelen door La Orotava is een waar genoegen vanwege de mooie panden, fraaie tuinen en parken. Het Casa de los Balcones voorop, al is de toeristische commercie met souvenirs van kitscherige aard hier stevig geïnfiltreerd.

(wordt vervolgd)

 

1 Reactie

  1. Marijke:
    20 december 2015
    Sinaasappeltomatenketchupservetjesmisverstand---hilarisch.
    En dus dat Casa de los Balcones, met op de binnenplaats inderdaad een en al balcones en een en al bloemenpracht en een en al souvenir van o.a een en al kantwerk. Herinner ik me (vaag). Mijn moeder was een en al tuk op de kitscherigste souvenirtjes. Eldorado daar voor haar.