(377) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (23)

28 december 2015 - Tenerife, Spanje

Maandag 28 december 2015

Ik stap een donker hok binnen. Onmiddellijk flitst Lola het lampje aan via een knopje aan de buitenzijde. Precies op tijd, want ik stap bijna in het Franse wc-gat. Nu weet ik mijn voeten op de porseleinen exemplaren te posteren. Twee emmertjes water staan naast me in de wacht. Lekker blijven staan, denk ik. Ik hoef alleen zelf te wateren, wissen van remsporen is gelukkig niet nodig.

Erna moet, net als Lola, het klatergoud hebben gehoord, want ik heb de deur op een kier laten staan. Handen wassen kan buitengaats, bij een los geplaatst lavet van wit aardewerk, ook in de ‘huiskamer’. Mijn handen weiger ik af te drogen aan de ernaast hangende blauwe handdoek. In de hoek zie ik Lola in haar piepkleine keukentje druk in de weer. Twee blauwe gasflessen beletten haar haast om haar werk te verrichten. Zij weet echter niet anders en gaat onverstoorbaar haar gang. Primitiever omstandigheden zijn bijna niet mogelijk.

Ik keer naar onze tafel terug. Naast elkaar zittend naar buiten kijkend onderwerp ik ook de vergeelde, verschoten zwartwit foto van het haventje van Garachico, dat aan de muur hangt, aan een nadere beschouwing. Dat zijn nog eens vervlogen tijden. Mijn ogen reizen langs de muur naar het plafond, waar ik de elektriciteitsmeterstand aflees. Toch nog iets te lezen, zonder menu- of wijnkaart, laat staan prijsaanduiding.

Voor Lola onze soep naar tafel brengt, heeft zij eerst haar totale bestekvoorraad in een emmer op de andere klep van de diepvrieskist geplaatst en een geschikt couvert geselecteerd. In een gekreukeld servetje gerold legt zij de pakketjes plompverloren bij ons bord in de buurt, bijna struikelend en een schoen verliezend.

“Ay, ay, ay, la zapatillo de la Reina”, grap ik de Spaanse tekst die ik mij van het paneeltje bij de rotsformatie van de Teide onderweg herinner. Lola lacht een tand bloot.

Onder het slurpen van de soep, waaraan voor ieder van ons een stukje onbestemd vlees is toegevoegd, passeren enkele auto’s aan onze vensterbank voorbij. Aan de overkant, op een meter of drie, kijken we tegen een hoge grijze deur met bordes aan. Drie treden witte steen om daar naar binnen te gaan. Op de treden gaan opeens drie Spaanse jongetjes zitten. De twee op de flanken dragen boven een rood shirt een pikzwarte, kortgeknipte haardos. Tussen hen zit een bedeesd manneke ingeplet. De rode shirts showen een grote letter B op de borst. Een van de twee chico’s heeft een maf oranjegeel brilletje om zijn computerspelletje goed te kunnen volgen, waar het middelste jong geen snars van begrijpt, ten minste aan zijn gelaatsexpressie af te lezen.  Het andere rode shirt, senor wizkid himself, kent de computeroplossingen als de beste.

Ondertussen tokkelen hun ouders in onvervalst Spaans over de opvoeding van hun spruiten. Hun verhaal van en op de straat neemt een stief kwartiertje in beslag, terwijl de knulletjes braaf met hun nintendo spelen. Wij stoeien braaf met de graten van een zeebaars. 

“No gracias, no postre”, melden we Lola.

(wordt vervolgd)

 

 

 

 

 

 

    

1 Reactie

  1. Marijke:
    28 december 2015
    Klinkt alsof juliie kerstmaal van 2015 een stuk rianter was dan bovenstaande maaltijd van TTT...ook al is bij beide accommodaties min of meer gelijkluidend sprake van 'schamel'