(379) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (25)

Woensdag 30 december 2015

Punta en Puntero

De weg langs Bajamar houdt bij Punta del Hidalgo op. Hier kun je alleen te voet verder, wat wij niet hebben gedaan. Het meest curieuze dat hier te zien is, zijn de ‘piscinas naturales’, de natuurlijke baden die uit de rotsen zijn gehakt, zoals we die ook kennen van onze thuisbasis Garachico. Op een stormachtige dag kun je erin gaan zitten en slaan de golven over de rand, terwijl je rustig een bad neemt. Ben ik even blij dat we geen zeep hebben genomen. In deze hoek staat inderdaad altijd veel wind, met schuimkoppen op de oceaan.

De twee vakantieoorden Bajamar en Punta del Hidalgo ogen rustig. Het landschap om alle bebouwing heen is indrukwekkend.

Het rustige Punta del Hidalgo met ongeveer duizend inwoners ligt op de kuststrook aan de voet van de westelijke Montañas de Anaga. Aan het einde van de asfaltweg, die in een rotonde uitmondt, krijg je vanaf een soort uitkijkpunt een eerste indruk van het gebergte dat door kloven is doorsneden. Aan de rotsachtige oostkant, die tot voor kort onbruikbaar was, heeft men nieuwe grond opgebracht en bananenplantages gerealiseerd.

Aan de kust staat een hoog, modern monument voor zeelieden. Niet ver daarvandaan ligt, ver weg van alle drukte, een zwembad aan zee. Aan de rand van Punta del Hidalgo staan in de buurt van de rotonde enkele monumenten ter herinnering aan volksmuzikant El Puntero, een bekende inwoner. Hij woonde in een landhuis aan de voet van twee hoge rotsen, die Dos Hermanos (‘Twee broers’) heten. Hij nodigde vaak andere muzikanten van het eiland uit en de muziek die zij samen op de patio van zijn huis maakten genoot tot ver in de omtrek bekendheid. Vooral op feestdagen herleeft hier de herinnering aan El Puntero.

Alvorens bij het standbeeld van Sebastián Ramos - alias El Puntero - te zijn aangekomen, passeren wij eerst het standbeeld gewijd aan de Canarische muziekgroep Los Sabandeños. We spreken hierover met twee meiden van de plaatselijke VVV, die qua entree op een onooglijke manier onder El Puntero is gelegen, maar we vinden de toegang toch, anders dan twee andere bezoekers die vertwijfeld doorlopen. Een van de hostesses - het valt inmiddels op en te raden - spreekt een redelijk verstaanbaar woordje Nederlands. Zij heeft in Duitsland gewoond en luistert dan ook naar de klinkende naam Mercedes. Ze heeft er lol in om ons over van alles en nog wat te informeren, niet alleen vertellend, maar ook de fraaiste brochures uitdelend. Bovendien schept ze er genoegen in om ons, naar onze landsaard, toe te voegen: “Alles gratis!”.

Ik kan het niet laten om onnozelheid voor te wenden: “Alles gracias?”.

Op aangeven van Mercedes besluiten we bij Café Melita een kopje koffie met Duits gebak te nuttigen. In de pastelsfeer van het café kijken we in de diepte op de oceaan uit. Alles ademt hier Duits, de uitbaatster is Zwitsers en er wordt veel Nordic gewalkt.

Rond etenstijd, zo kwart voor enen, bevinden we ons op de Mirador de Jardina.

(wordt vervolgd)