(383) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (26)

Zondag 3 januari 2016

Jammergenoeg is er veel bewolking, toch kijken we de Teide recht in zijn gezicht, dat zware wolken boven zich moet dulden. Aan zijn voeten in het dal strekken zich Lego-blokkendoosjes van vooral La Laguna en ook van Las Caneteras, Las Mercedes en westelijker gelegen Tegueste zich uit.

In Tegueste zoeken wij vergeefs naar de glasmakerij, Erna’s hobby. De hoofdstraat bereidt zich op een enorm dorpsfeest voor. Op het centrale plein staat een podium met een werkelijk gigantische licht- en geluidsinstallatie. De laatste hebben Spanjaarden volgens mij echt niet nodig, getuige het Spaanse stel dat ik mij naast ons herinner in de rustige sfeer van Café Melita. Wat kunnen die lui een kwebbelkabaal produceren.

Het wordt langzaam frisser. Net als boven de Teide hangt nu ook boven ons hoofd op de Mirador een donkerzwangere wolk. Ik voel vijf druppels. Het is heel geinig om het dorpje Jardina links beneden te zien liggen. Een stuk of twintig Legostenen, meer niet: geel, grijs, blauw, beige, roodachtig bruin, donkerbruin. Kanaries geven een doorlopend concert, zoals honden in elk dal tevens hun nooit eindigende blafsymfonie weerkaatsen. De hoge heidebomen kruipen naar het hek waar we vóór staan. We zien volop grote margrieten met witte blaadjes en gele kern. Een bos faya's en arrebol lacht ons uitbundig toe. Een eenzame jogger stampt zwaarmoedig en zwaarlijvig, echt waar, over het asfalt de haarspeldbochten naar beneden. Waar heeft hij zin in?

Ik heb zin om een gedicht van Fernando Garciarramos, gedateerd 19 oktober 2005, te noteren. Het heet Anaga Senderos de Poesía:

Un horizonte de montes

Encierra al Valle de Aguere

Para tenerlo consigo

Y con los mares no sueñe,

Mas cuando el verano en saya

Su canción incandescente,

Cuando el Solsticio explosiona

La Laguna, de repente,

Tal un vivo resplandor

Se enamora y se estremece

Y cuando la pasión termina

Y el fuego su fuerza pierde

Las torres despliegan

Sobre las calles silentes llantos,

Los charcos copian

Memorias

Y luego desaparacen

Y en los aleros anida

El frío azul de diciembre.

Tanto ahora como ayer

Siempre la lluvia acontece

Y, tras las nubes, el sol

Es un reclamo perenne.

Sendero que lleva al mar

No morirá para siempre.

Vivirá en el infinito,

Vendrá con la luz naciente

Como la ola vendrá

Al litoral nuevamente.

Canta el verano en la mar

Su canción incandescente,

Y La Laguna, de nuevo,

Se enamora y se estremece.

Ik begrijp heus niet alle Spaanse woorden. Maar dat het gedicht mooi is, over bergen, zee, winterkou en voorjaar, is mij wel duidelijk.

Even verderop ligt het ‘Kruis van Carmen’ - Cruz del Carmen - op 920 meter hoogte, vol glassplinters van gebroken autoruiten. Zo ook op Pico Ingles, waar het door ons vermoede restaurant niet is. Dat is bij Carmen.

Teruggaande van Pico Ingles naar La Laguna slaan we het Kruis van Carmen over, genieten we onderweg van het bomenbladerdak dat aan La Palma doet denken, en landen we, hoewel het vrijdag is, in Casa Domingo te Las Mercedes.

(wordt vervolgd)