(388) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (29)

Vrijdag 8 januari 2016

Jachten en jagen

Opnieuw schijnt het zonnetje vrolijk. De wind is gaan liggen. Erna oppert een briljant idee: wandelen naar La Villa de los Silos, drie kilometer, dus hooguit drie kwartier. De route is langs de asfaltweg, waar een kleine meter brede betonstrook voor voetgangers naast ligt. Het pad leidt langs de bananenplantages, rechts daarachter de blauwe oceaan, links - in de schaduw - donkere koppen van grillige hoge rotspartijen, alsof zwijgende gorilla’s het schouwspel aan hun voeten bekijken vanuit hun ingevallen ogen, die net als hun neusgaten door grotten en holen in hun gelaat worden verbeeld.

Opeens klinkt in de bergen een luide knal, die vier, vijf keer doorgalmt. Jagers op pad, concluderen wij. Op welk wild zullen zij jacht maken? Erna danst voor mij uit, het zonnetje brandt in onze nek. Aan de bananenbomen hangen grote kammen, soms in grijs of blauw plastic verpakt, om te rijpen. Erna geniet van gele mimosa, van witte oleanders, en van de zachtroze en roodroze. Een prachtige ficusboom trekt aandacht. ‘Mooi voor onze tuin’, zie ik haar denken.

Op een bankje langs de weg, de hoge muur van een bananenplantage in hun rug, zitten twee gebruinde oudere mannen, amper tanden in hun lachende gezichten. Met Spaanse humor verwoorden zij waardering voor de passerende wandelaars. Waarom zij daar zitten is niet duidelijk. Langsrazende auto’s kunnen toch niet boeien? Of zitten zij er voor de af en toe langsscheurende Schumachers of Rossi’s? Wellicht voor de diverse ciclista’s, sommigen in groepjes bijeen, anderen solo op hun glimmende racefietsjes. Een van die sportievelingen passeert ons in geel shirt, blauwe fiets en blauwe helm voor de vierde keer. Denkt hij soms dat ik wielerscout ben, op zoek naar talent? Of wil hij Erna eens goed bekijken, heeft hij een rondemiss nodig? Of heeft hij gewoon een vaste route met zijn beperkingen, heen en weer?

Bij iedere voetstap schieten kleine en grote hagedissen schielijk de veiligheid van de spleten tussen de rotsblokken binnen. Ze zijn ons na een kleine twee weken nog steeds niet gewend en zoeken razendsnel beschutting als we te dichtbij komen. Bij Finca Amarilla stap ik het houten, openstaande deurtje in de stenen muur door, om de bananenbomen geelgetint vocht te bedélen. Tijdens het klateren hoor ik links en rechts geritsel van bladeren, waaronder de hagedissen van hun eenzame rust genieten.

Witte huisjes schitteren in de zon, ook hoog in de bergen. Is dat plukje Erjos, zijn we daar langsgereden op weg naar Masca? We weten het niet, oriëntatie is lastig.

Vlak voor het bord Los Silos ligt het zwarte gravelveld van de voetbalclub in La Caleta, pal langs de weg, wel met begaasde omheining tot meer dan manshoogte. Voor het hek staan drie Spaanse mannen de werkzaamheden van twee gebukte arbeiders gade te slaan. Het duo is bezig een donkergroen kunstgrasveld aan te leggen. Het ziet er gelikt uit, daar zal spoedig fanatiek op gespeeld kunnen worden. Waar een deel van het veld al gereed is, wordt het gerold en natgespoten.

(wordt vervolgd)