(389) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (30)

Zaterdag 9 januari 2016

Concert of cumpleaños

Iets verderop is een picknickplaats, waar twee Spanjaarden op leeftijd vrolijk lachend als kok optreden. Diverse tafels staan in de schaduw van uitwaaierende laurierbomen, die als parasols fungeren. Op de tafels staat het een en ander uitgestald, vooral flessen met drank en bronwater. Uit brandende roosters stijgen rookzuilen op, de barbecue met veel vlees functioneert prima.

“Cumpleaños”, roept een van de twee naar ons. “Of wij alvast een stukje vlees willen proeven?”. 

Het is nog geen elf uur.

“Eerst koffie”, beduiden we. “Wij komen uit Holland”.

“Ah, Holanda!”. 

De mannen bereiden het verjaardagsfeest van een dochter voor. Laura wordt vandaag achttien jaar. Er komen zo’n veertig gasten, vooral familie.

We zijn benieuwd naar onze terugtocht, als we hier opnieuw passeren.

La Villa de los Silos heet ons welkom met bloeiende geraniums. Aan de dorpsentree staat ook een levensgroot bord - witte driehoek met rode rand -, waarin een voetganger op een zebrapad oversteekt. In de auto rijd je er zo voorbij, als voetganger valt het des te beter op. Dat zou toch andersom moeten zijn?

Los Silos bruist op zijn manier. De luidspreker van de rondtoerende dorpsomroeper kondigt van alles en nog wat aan. De bibliotheek is zaterdags helaas gesloten, geen mogelijkheid tot internetten dus. Plaza de la Luz loopt vol Spanjaarden die van machinale muziek genieten, groepjes jongens en vooral veel ouderen, de Spaanse mannen voorop.

Wij genieten mee met koffie en cerveza Dorada de la grife, een tapbiertje voor mij. Morgen doen we onze wandeling nogmaals om het concert van de Agrupación Musical de Garachico vanaf 12.00 uur op de Plaza bij te wonen.

“Otra ronda?”, roept de camarera begrijpend uit, wanneer we op afstand gebaren nog een kopje koffie en glaasje bier te willen.

Huiswaarts lopend slaat de kerkklok zijn twaalfde slag. Voor even valt dan stilte in. Opeens, vlak voor de rotonde, staat Calle del Olivo in vuur en vlam. Het plaatselijke voetbalteam is kampioen geworden. Zo’n vijftien auto’s in file, gevuld met juichende spelers en supporters, blauwrode vlaggen uit de raampjes zwaaiend, toeteren ons de oren van het hoofd.

“Voetbal, overal hetzelfde”, constateert Erna. Met recht.

Voorbij de rotonde zwaait een half dozijn statige palmen ons deftig uit. Plechtig gebaar.

Het verjaarspartijtje is nog niet in gang gezet, vlees en aardappelen zijn wel gaar. Enkele nieuw aangekomen familieleden dekken vast de tafels, waarboven de nodige veelkleurige ballonnen zijn opgehangen.

Op een tekstbordje lees ik ‘Prohibado jugar la pelota’. De tip lijkt mij meer dan verstandig, want als de bal de weg op rolt, doet zich een dikke kans voor dat je er bent geweest. Dat blijkt even verderop als een lokale ‘loco’ werkelijk knallend knalhard komt aanscheuren. Wanneer hij ons op een recht stuk in een flits passeert, komen wij net langs een tegen de bananenmuur geplaatst gedenkteken. In een uitgedroogde glazen pot staat een vergrijsd houten kruis met verschrompelde bloemen. 

Ik gun de langsscheurende malloot het eerstvolgende memoriaal, aan hemzelf gewijd, hopelijk zonder dat hij een ander slachtoffert.

(wordt vervolgd)